İkinci Şans

İkinci şans aslında birine tekrar gel demekten ziyade bu sefer umudum var sen eski sen değilsin demek. Sana inancım sonsuz sen düzeldin beni artık asla üzmezsin, tuzla buz ettiğin kalbimi yeniden toparlar yapıştırsın demek.

Ama aslında bu şansı verirken cidden düzelmiş miydi karşı taraf?  Biz kendimizi mi kandırıyorduk yoksa? Bu şansı verirken sadece kalbimizle mi düşünmüştük. Aşkından aleve dönen o kül olmuş kalp ile…

İkinci kez kırılmayı göze almış mıydık peki? Düzeldi zannederken aslında aynı olan kişiye verdiğimiz şans sonrasında yanacak olan kalbimize suyunu hazırlamış mıydık?

İkinci şansı verirken mantıktan ziyade yine kalbimizle düşündük tabii. Yanan o kalbimizle. Nasıl olsa ikinci şansı o istedi demek ki düzelmek istiyor artık bir şey yapmaz diye verdik o şansı.

Ama ne oldu sonrasında? Düzeldiğini sandığımız kişi hala aynı kişi. Hiçbir değişiklik yok.  Yine değer vermiyor. Yine üzüp kalbinizi bir hiç sayıp tuzla buz ediyor.

Tabi siz bu sefer tekrardan düşünmeye başlıyorsunuz. Ben nasıl şans veririm böyle birine diye. Zaten sizi bir kere üzmüş yarı yolda bırakıp çekip gitmiş. Buna rağmen bir kez daha demiş. Ve siz her şeye rağmen vermişsiniz. Ama o hala değişmemiş.  Hala aynı tüm benliği ile. Yaptıklarından zerre ders çıkarmamış.

Bu sefer siz alırsınız o kararı. Siz onu bırakma kararını verirsiniz.  Belki kalbiniz bunu hiç istemez. Sonuçta insan sevince her şeyine katlanıyor.  Ama mantığınız artık isyan zirvesinde. Sana değer vermeyen birine değer verme diye çığlıklar atıyor.  Bu sefer de siz onu bırakıyorsunuz.  Ama ondan tek  bir farkla. Kırmadan, hırpalamadan bırakıyorsunuz. Sessizce… Ve yolunuza devam etme kararı alıyorsunuz.

İnsan ikinci şansı kime verdiğine dikkat etmeli.  Sizi yerden yere vuran birine mi veriyorsunuz yoksa sizin için canını hiç düşünmeden yola serenlere mi?