İkinci şans

Ona ikici bir şans tanımaya karar verdim.

Ben ki, herkese ikici bir şans verilmesini hep savunur dururum ama bu sefer isyan ettim.

Arkadaşım, boşandığı eşiyle tekar evleneceğini bu sözlerle adeta kendini haklı çıkarmak için bir sebep arıyormuş gibi... anlatmaya başlayınca kendimi zor tuttum.
Çok çabuk 1-2 saniye kadar düşündükten sonra hayat onun kendi kararlarını verebilir diyerek çığlık atmak üzereyken kendimi tutup... sadece yutkundum. Ama şaşkınlıkla kocaman açılmış gözlerim duygularımı ve şaşkınlığımı sanırım ele verdi.

Çok konuştuk , tartıştık bütün olayları masanın üzerine koyduk ve sonunda haksız olduğunu pişman olduğunu ve beni çok sevdiğini söyleyince dayanamadım bir şans daha vermem gerektiğine karar verdim. Hem Mine babasını çok özlüyor...

İşin içine Mine girince akan sular duruyor. Bir çocuk için anne ve babasının ayrılması kadar yıkıcı birşey yok. Ama ayrıldıktan sonra , kavga etmeyen yani medeni davranan çiftlerin, çocuklarıyla eskisi gibi devam eden dialogları bu etkiyi oldukça azaltıyormuş.

Ama bunu kaç çift becerebiliyor? sanırım çok az. Üstelik bunu başaran çiftleri, toplum olarak nedense hep yadırgar olduk. Aaaa bak ayrıldılar ama ne çok görüşüyorlar, galiba yeniden barışacaklar diye yorumlar bile yaparız.

Ben dediğim gibi, bu ikinci şans olayına inanır ve desteklerim ama ayrılma nedeni, aldatmanın dışında başka sebeplerden gerçekleşmişse. İşin içinde aldatma varsa buna pek sıcak bakamıyorum. Tabii buna bir kerecik, kaza olmuş gibi yapılmışsa... belki. Ama bunu defalarca yapmış bir insanın artık bu alışkanlığından vazgeçmiş olmasının inandırıcılığı bana çok uzak gibi görünüyor.

Üstelik aldatma girişimlerine karısının yakın arkadaşları da dahilse?bunu nasıl hazmedebiliyor akıl erdiremedim doğrusu.

Dayanamayıp bu konuya değindim ama pek yararı olmadı.Sadece hemen nikah kıymayın, biraz böyle beraber yaşamayı deneyin diyebildim.

Belki aranızdan adamın aklı başına gelmiştir, karısını çok sevdiğini anlamıştır gibi düşünenler olabilir. Ayrı kaldıkları 2, 5 sene boyunca çapkınlıklarına dolu dizgin devam eden biri, bana bu güvenceyi veremiyor doğrusu. Peki arkadaşım bunları duymadı mı? çoğunu duydu, öyleyse neden bu kararı aldı?

Ne çabuk unuttu ağladığı kahrolduğu günleri? Uzun süre bana bunu nasıl yapabilir diye psikologlara bile gittiğini?

Sanırım yalnız kalmak, hayatla tek başına mücadele etmek zor geldi. Hele dul bir kadının çalışma hayatındaki karşılaştığı zorlukları düşününce, üstüne fazla gitmemeye karar verdim.
Yaşadığımız hayat sadece kendi seçimlerimiz değil midir?
Tamamen kendi seçimi...O da bu yolu seçti.