İkramiyelerimiz

Eskilerin bir lafı vardır. Bir şeyi kırk defa söylersen, olur diye,

 Israrla isteme, isteyip de gerçekleşti mi, sonuca isyan etme,

Çoğu kişinin başına gelmiştir

İsyanımız niye diye, hiç düşündük mü acaba?

Yemeyi, içmeyi, kişiyi, istedik. İstedik evi, arabayı,

Taktık mı taktık.  İstedikçe istedik. Ver rabbim ver. Sonrası mı?

Gelsin yakınmalar, şikâyetler.

- Eyvah çok kilo aldım!  Ciğerlerimi hiç sorma, bitmek üzere.

 Komşularla kavgam bitmiyor. Arabamı yamultmuşlar, nasıl öder yaptırırım.  Vergisi de geldi.

 Ah be, dostum, alan seçen, isterimde isterim diye tutturan, sensin. Sonuca da katlan.

Bu kadarla kaldığına da şükret; Çünkü başımıza her ne gelirse gelsin, hep, aşırı isteme, bağlanmadan gelme. Neye tapar, aşırıya gidersek, abartma olmasın amma, o şey felaketimiz oluyor. İşte bazıları.

Delice ister, sever, sonra yandım Allah deriz.

Delice içer, ciğerlerimizi iflas ettiririz. Ballı, yağlı, börekleri götürür, Obez olur, bunalıma gireriz.

Çocuklarımızı aşırı sahiplenir, bağlanır, büyüdüklerinde bizi arayıp da sormadıklarında,

yıkılır, dünyamızı karartırız.

Oysa bilmeyiz ki bunların hepsi, aşırı isteklerin, bağlanmaların, İKRAMİYESİDİR.

Doymadık. Doymuyoruz yeni ikramiyelere, o zaman, bu şikâyet bu yakınma niye?

HAYIRLI OLANI, İSTEMEYİNCE

canan