İlham kaynağı kadın

Yazar:

Eğer insanda sevgi olmasaydı: Pierre Loti Aziyade'sini kaleme almazdı. İnsanoğlu düşüncelerini ifade etmeye ihtiyaç duymasaydı, Platon'un Diyaloglar'ı var olmazdı.

Etrafımızı saran hikayeleri yazmaya ihtiyaç duymadan yaşardı kişi, eğer iletişim kurmak için dilini kullanmıyor olsaydı. İcat ettiği kağıda neden yazardı ki aşkını?

O güzelim Shakespeare Sonnet'leri ıssız kalırdı. Attila İlhan'ın dizeleri içinde yankılanıp dururdu dünyanın, habersiz kalırdık...

Yazık olurdu.

Yazar, bir hüner, bir duygu, bir düşünce… Yazar, ruhu olan kişi. Her insanın varsa bir ruhu, yazmak, bizim işimiz.

*

Yazının karakteri:

Kadın...

Kimi zaman adı yoktu kadının. Kimi zaman uğruna ölünen Juliet oldu. Attila İlhan'ın dizelerine doğdu, kadın. Tanju Okan'ın sözlerine dokundu.

O kadar güçlüydü ki ona duyulan sevgi: Kadın şiir oldu, şarkı oldu, kitaplar yazdı onu.

Tüm zorluğuna rağmen kadını özgür bıraktı, kalemler. Kitaplar dolusu yaşadı kadın. Harflerle yeniden yaşam buldu, her nokta işaretinde ölmesine rağmen.

Yazar; ruhunu yüceltti kalemine dokunarak. İnsanlar yazarı ve onun kadınını onurlandırdı. Hissedip, okuyarak...

*

Yazmak...

Aziyade ne kadar güçlüyse, yazmak işi de o kadar güçlüdür. Kadın ne kadar özgürse, o kadar kalemler şenlenir. Kadın sevilirse romanları doldurur. Üzülürse, cümleleri yakar insanı...

Yine de her kadının bir hikayesi vardır. Kaleme alınsa da alınmasa da...

Değerli olan bu değil midir?

*

Hikayeler.

Bir hikaye kişinin ta kendisini anlatır, halbuki kahramanı farklıdır. Tek bir satır bazen dost olur. Bir cümle omzundan tutar. Yüz yüze gelmeyen iki insan, tanışır ve sever birbirini.

Düşünceler buluşur, duygular karışır, sözler karşılık bulur. Sadece harflerle olur bütün bunlar. Harfler ve ruhlarla.

Yazmak budur işte.

Yan yana olmasan bile, dokunabilmek bir diğerine.