İlham Perisi

İkinci haftanın içerisindeyim. En zor hafta yurtdışı maceralarım arasında ikinci haftalardır. Genelde geri dönmeye ikinci haftalarda karar veririm. Geri dönmenin verdiği beyinsel ve duygusal rahatlığın uyuşukluğunda Fransızcayı bile unutur ve süzülürsünüz kalabalık, tenha artık ne varsa bulunduğunuz şehrin damarlarına. Geldiğimden beri iki defa düştüm bu karanlık çukura. Gözünüzü karartır ve dönmek istersiniz. Sonuçları mı bu kararın?

Artık o Türkiye’de çözülecek ve yüzleşilecek bir iştir. Hele bir yatağınıza ve taharet musluklu banyonuza bir kavuşun da… Türkiye sessiz. Sevdiklerim, tanıdıklarım herkes sanki gergin bir bekleyiş içerisinde dönüşümü. Az önce bir Afrikalı Fransız gördüm. Metroda ya da banliyö treni diyin, adınız siz koyabilirsiniz, iki defadır karşılaştığım bu adam volkmani kulağında umarsızca ve bağıra çağıra şarkı söylüyordu. Zaten gene yazmayacaktım ancak bu adamı görünce kelimeler otomatik olarak dökülüyorlar.

Adamın ilham perisi olacağı kimin aklına gelirdi ki? Hayatın benimle ilgili planlarının olmadığının çok iyi farkındayım ancak sürprizlerle dolu olduğu kesin. Paris de benim için iç içe geçmiş “Şakacı Şirin” ambalajında koskocaman bir hediye paketi sanki. Bu yoldaki ikinci yazışım. Can sıkıntısından mı yoksa ilham perisi Afrikalı arkadaşımdan mı bilemiyorum bu kelimelerin dökülüş manasını. Tren yol alıyor ve ben banliyöye doğru ilerlemeye devam ediyorum. Yol alan içinde olduğum tren değil sanki. Ruhum da aynı şekilde yol alıyor tıngır mıngır bu puslu Paris gününde.