İlişik yaşamak!

Bazen sanki bir şeyler ''sonsuza dek'' aynı sürecekmiş gibi geliyor bize, iyiyse iyi, kötüyse kötü! Oysa hiç de öyle degil.. Her an her şey degişebiliyor. Hep bizim sandıgımız, ayrılmaz bir bütün oldugumuz her şey.. yerle bir olabiliyor. Peşinden hayal kırıkları yaşıyoruz. "Ama o benim"di.. "Ama o beni çok seviyordu"larla zaman geçiriyoruz.. Boşa geçmiş bir çok zaman! Daha az kırılmak için yıpranmamak adına çözümler varmış. Ben çok kırılgan bir yapıya sahip oldugum için öneriler hoşuma gitti.. Ama uygulanacak gibi degil yani bazıları.. Bakın neler öneriyorlar bize:

Baglanmayacaksın bir seye, öyle körü körüne.
"O olmazsa yasayamam" demeyeceksin.
Demeyeceksin işte.
Yaşarsın çünkü.
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela. O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle o daha az sever seni,
Senin 'o'nu sevdiginden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Çalıstıgın binayı, masanı, telefonunu, kartvizitini...
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin.
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Hem hiçbir şeyin olmazsa, kaybetmekten de korkmazsın.
Onlarsız da yaşayabilirmişsin gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatıların gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin,
Güneşi, ayı, yildızları...
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak.
"O benim..." diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir şeylerin...
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, ya da pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden, çok ait olmadan yasayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidecekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmiş gibi hayat.
Şimdilik yasayacaksın. Ucundan tutarak...

Bu çok güzel şiir CAN YÜCEL'in...
Ama hiç bize göre degil.. Biz sahiplenme duygusuna fazlasıyla sahip bir milletiz. Çok çabuk sahipleniriz edindiğimiz her şeyi. Yeni edindiğimiz arkadaşımızı, sevgilimizi.. Alışveriş yaptıgımız marketi.. Daha birçok şeyi sahipleniriz mesela.

Etrafımızdaki her şey nasılsa bizimdir artık. Onlara istediğimiz gibi davranma özgürlüğüne de sahip hissederiz kendimizi.. Onlar bizi hiç terketmeyecek, biz ne yaparsak yapalım yine bizim olacaklardır.. Ama işte öyle degil..

Hayata ilişik yaşamak, her an ölecekmiş gibi yaşamak yeterli bence.. O zaman avuçlarımızdakinin ne kadar degerli oldugunu daha iyi anlayabiliriz.. Ve hayatı sımsıkı yakalarız.. Avuçlarımızdakini kaçırmadan da sahiplenmeyi ögrenebilmeliyiz..