İlişkim(n)in ilk evresi

İlişkiyi ilişki yapan beraber gülebilmektir. 2 senedir birlikteyiz ve yatağa her yattığımızda, sabah uyanıp çapaktan açılmayan gözlerle birbirimize bakmaya çalışırken bile biz hep eğlendik, güldük. Her zaman çok mutluyduk, huzurluyduk. Size, nazar değdirin diye anlatmıyorum bunu. Özenin, içiniz kıpır kıpır olsun, kulak verin ve mükemmel olmasa bile-ki mükemmel ilişki tabiki yoktur- 4-3'lük bir aşk yaşayın, sevin, sevdirin kendinizi.
Fedakarlık olmadan hiç bir ilişki güzele doğru yürümez. Dozu kaçırılmadığı sürece beraberliği temele oturtacak tuğlalardan bir tanesidir sadece fedakarlık. Sonra sevgiyi sonuna kadar hissettirmek ve karşımızdakini iliklerine kadar mutlu etmek. Bunun da bir sınırı var ki ilişkiyi tamamen b*ka da sıvayabilir sevmenin fazlası. "Nasıl yani belli bir sınırda mı seveceğim sevgilimi, böyle bir kısıtlama olur mu ya?" demeyin. Aşktan geberdim ilk 6 ay ve bunu kesinlikle çok hissettirmedim. Bir sevdim bir geri çektim kendimi. Farkında olmadan her şeyim yaptım onu fakat, o bunu hiçbir zaman bilmedi. Her an çekip gidebilme gücüm üstümde rolü yaptım ki salmasın, her zaman ilişkimizi ayakta tutacak az da olsa bir şeyler yapsın istedim. Belki çok stratejik bulursunuz belki "böyle oyunlarla 2 yıl iyi bile gitmiş canım benim bırak bu işleri" dersiniz ama bu böyle. Erkeğe verdiğin her mesaj, sana senin davranışlarınla kısmen zıt döner.
Mutlu olmak çok güzel, doya doya yaşamakta öyle... Tamamen doyurmak ve doymak, kısa süre sonra aç kalmak demek bana göre. Aç kaldığımızda neler yapabiliriz biraz düşünelim ve kimseyi daha ilişkinin en başında bizim gözümüzde vazgeçilmez kılmayalım, keşke demeyelim maşallah dedirtelim.