İlk işlediğin cinayet ilk aşk gibi unutulmazdır

Arabanın farları, dolunaya yardım edercesine karanlığın perdesini sonuna kadar araladı,  sahneyi tüm ihtişamıyla sundu.

O esnada gördü, birazdan nefesini yüzünde hissedeceği, bedeninden ruhu ayrılırken gözlerindeki ışıltıyı izlemeyi arzuladığı kişiyi.

Bu sefer farklıydı, eserini son yolculuğuna hazırlarken yanında olamayacak, eserini yüksekten izleyecekti. Martılar gibi güneşle değil o ay ışığıyla avlanıyordu.

İzlendiğinden habersiz, dalgaların sahildeki izleri her seferinde büyük bir istekle sildiği yerde, ayakları suyun içinde, balık tutmaya çalışıyordu.

Yapacaklarını ilk anlayan rüzgâr oldu. Arabanın kapısını kapattığında engellemek istercesine vurdu yüzüne tokadını. Sanki kapının kapanırken çıkardığı gürültüde gizlemek istedi soğuk öfkesini.

Dolunayın gözlerini kamaştıran ışığına, denizin kulaklarını tırmalayan sesine, rüzgârın tenine batırdığı iğnelere aldırış etmeden, oltasını atmaya hazırlanan kurbanının son hareketlerini izledi bir süre.

Yaşamla ölüme hükmetmek ne büyük güç diye düşündü.

Sahildeki kumlar dolunayın ışığıyla birer küçük cam parçaları gibi parıldayıp yol gösteriyorlardı.

İlk adımıyla cam parçacıkları kırıldı, söndü, büyü bozuldu. Kuma giren adımlar gömülüyor, tanecikler sonu geciktirmek istercesine rüzgârla etrafa savrulup, savunmasız kurbana haber uçurmak için yarışıyorlardı.

Oltayı atmak için, ucundaki yemlere havada ilk turunu attırdığında kendisine yaklaşan sesin oltadan gelmediğini anlayamadı. Olta havada her tur atışında biraz daha yaklaştı sıcak bedeni soğuk ölüme.

Olta, son turunu tamamlayıp dolunayın aydınlatamadığı karanlık sulara avını aramak için daldığında kendisini tutan sahibi çoktan av olmuştu.

Karşılığını yaşamıyla ödeyeceği en büyük hatayı kendisine yaklaşan karanlığı umursamayıp oltasına takılan balığın çırpınışlarını izleyerek yaptı.

Yarım saat içinde gelecek sonu kimse engelleyemeyecekti