İlk önce adını sevdim dostum

Yıktıklarımız, yaptıklarımız gibi izler bırakmaz arkamızda. Dostluklarımızı öyle kalıplara sığdırmalı ya da öyle kalıplardan çıkarmalıyız ki, dost kelimesi gerçek anlamını bulsun.

Bir kız tanıdım, yüzünde çiller vardı, saçları kısacıktı ve yüzünde her şeye karşı inatçı bir gülümseme... Sevemedim onu çok fazla; çünkü benim olmak istediğim insandı. Kimseyi yargılamaz, her şeyin Allah'ın takdiri olduğunu düşünür ve her şey için şükrederdi. Cebindeki son parasını paylaşır, yokluğun ruhunda bıraktığı izleri varlığının ışıltısıyla silerdi.

Bir kız tanıdım daha on beş yaşındaydı, yüreğinde bir ömür boyu yetecek gülücük vardı. Beni Allah'ın insanlara tezahürü olarak gördüğü (herkesi böyle görürdü) için sevdiğini söylerdi; ama gerçekten severdi. Sarılışı, susuşu, bazen cok konuşuşu... Her şeyi ile bir kutuptu tek kutuplu dünyada. Ben sevemedim onu, ben o olmalıydım, kıskandım...

En iyi dostum muydu? Tek dostumdu belki de...

Geçen hafta birlikteydik, denizin rengini birlikte izledik, birlikte ağladık yuvasını kaybeden karıncalar için. Ona hiç söylemedim; ama ben onu çok sevdım. Bir insan her şey demektir. Bir insan varsa içinizde ona iyi sarılın, sarılın ki dost olmanın kelimesizliğini tanıyın.

Kendinden geçmektir dost için nefes almak.