İlk şehit havacı genç kızımız (1)

Birinci İnönü Savaşlarından sonra, 12 Ocak 1921 düşman uçaklarının ilk defa Eskişehir'e kadar geldiği bir gündü. Şehre ve demir yolu istasyona saldırarak halk grupları üzerine bombalarını yağdırmışlardı. Kısa süre önce, İnönü Savaşlarında şahadet hakını kullanan Binbaşı Bedri Bey'in 23 yaşındaki dul eşi Remziye işte bu mellun saldırının kurbanlarındanı olmuştu. Geride üç yavrusunu bırakarak. Nahit, Eribe, Emel. Anneanneleri, Zeliha Niyir Hanım ve dayıları Vecihi Bey sahip çıktılar bu şehitler emaneti üç kardeşe. Savaş yıllarının acımasızlığı ve annesizliğe dayanamadı en küçükleri Emel, henüz bir yaşını doldurmadan anne ve babasına uçtu.

Anneannelarini; ana, dayılarını baba bildi bu küçük yavrular.

Dayı Vecihi Bey içine gömdü acılarını, kendi çocuklarından ayırmadı kız kardeşinin emaneti bu İki öksüzü. Zaman kötü, zaman acımasız ve zaman düşmanın yurttan kovulması zamanıydı. Acılarını, özlemlerini içine gömdü Vecihi Bey. Düşman yurttan atılana kadar, bütün savaşlarda; bazen keşif bazen av tayyareleri ile savaşın her anında düşmanın tepesinde oldu. Gün geldi rasıtı Basri Bey'le bomba yağdırdılar düşman birlikleri üstüne, gün geldi düşman tayyarelerini karşıladılar gök yüzünde. Nihayet düşman denize döküldü. Kurtuluş tamamlandı. Tayyareci Vecihi'de sevdiklerine kavuştu.

Dayısı ve annneannesi ile büyüdü Eribe. Kardeşleri, daysının kızları Gönül, Sevim ve perran'a ablalık yaparak. Uzak durmadı dayısının uğraşından. 16 yaşında uçucu oldu. Uçuculuktaki yüksek başarıları, Türkkuşundaki tüm arkadaşlarının hayranlıklarını topladı. Dayısı Tayyareci Vecihi'nin gurur kaynağıydı. Kız kardeşi Remziye nin acısına teselli kaynağı idi. " Yavrum" dediği Eribe, 18. Doğum gününden bir gün önceydi. Cumhuriyet Bayramı hazırlıklarında Paraşütçü arkadaşlarının atlayışlarını seyretmenin etkisinden olacak, İzin istedi dayısından. O da atlamak istiyordu. Kuşlar gibi uçabilen bir pilot olmanın yanında özgür bir paraşütçü olmak istiyordu. Cumhuriyet Bayramında Ata'sının huzurunda da arkadaşları ile atlamayı çok arzu ediyordu. İzin vermedi dayısı. O bir uçucu idi ve öyle kalmalıydı. Kendisi öğretmişti uçmayı, bildiği şeyleri ve özel bir özenle. Paraşütçülük ona yabancıydı. Bilmediği şey onu korkutuyordu.

Bir gün, dayısının uçuşta olduğu bir sırada Türk Hava Kurumu Başkanı geldi meydana. Cumhuriyet Bayramı hazırlıklarını teftiş ederken Eribe'yi yanına çağırdı. Başarılarını tebrik etti. Eribe cesaret aldı bu yakın ilgiden. Atlamak istediğini fakat babasının izin vermediğini anlattı, bir çırpıda Genel Başkan'a. Henüz uçuştan inmişti ki Başkan'ın çağırdığı haberi geldi, tayyareci Vecihi Bey'e. Başkan eliyle Eribeyi gösterek, " Böyle aslan gibi yavrun var da, hala atlamasına müsaade etmiyormusun ? Vecihi bu hareketi senden beklemezdim" dedi. Bu söz Vecihi Bey'in içini yaktı. Milli duyguları babalık duygularına galip geldi. " hazırlan" dedi Eribe'ye. Eribe duyduklarına inanamıyordu. Vecihi Bey paraşüt öğretmenlerine emenet etti Kız kardeşinin emeneti sevgili yavrusunu.

24 Ekim 1936 günü ilk atlayışını yaptı Eribe. Tayyareci Vecihi, Kurtuluş Savaşının kartalı Vecihi Hürkuş heyecan içindeydi. 800 metre irtifada uçaktan ilk ayrıldığı an gördü O'nu. Önce bir çıkın gibi belirmiş ve bir an içinde üzerinde gerilen beyaz kubbenin ipek kordonlarında asılı kalmıştı. O süzülüyor, hafif bir hızla her an biraz daha yaklaşıyordu. Aldığı eğitimi tam olarak uyguluyor, kumandaları ve rüzgar yönüne göre bütün manevraları usta bir paraşütçü gibi soğukkanlılkla idare ediyordu. Gurur duydu Vecihi Hürkuş.

29 Ekim 1936 Sabah erken saatlerde meydanda toplandı tüm gösteri ekibi. Eribe Paraşütçü kuşamları ile paraşütçülerin yanında yerini almıştı. Vecihi Bey Planör gösterilerinde görevli olduğunu sanıyordu O'nun." Ne olur babacığım bir tek atlayış" diye yalvaran bu sesin sahibini kıramadı.....

Not: Uzun yazıların okunmadığını biliyorum. İzin verirseniz devamını bir sonraki yazıya bırakalım.