İlk ve son defa

Dur, bir daha bakayım puslu gözlerine, çıkıp gitmeden şu kapıdan. Titreyen yüreğime dokun ilk ve son defa…

Öyle ya… İlk ve son olacak…

Yaşanmamış sayacağız bu günü. Ellerin değmemiş olacak ellerime, gözlerin bakmamış olacak gözlerime, yarım da kalsa dans etmemiş olacağım kollarında…

Defalarca çıktım bu kapıdan. Ama bu sefer…

Yüreğime bindirdiğin bu yükle nasıl çıkacağım bir şey olmamış gibi… Nasıl bir maske takmam gerecek yüzüme… Ben eski ben olabilir miyim ki artık?

Bu tarifsiz acı, hep kalacak sol yanımda. Ümitsiz bir arayışta olsa hep bir yerlerde seni arayacak yüreğim… Bahar uğramayacak bir daha, hazan mevsimine saplanıp kalacağım…

Ölüm döşeğindeki hasta için yaşamak ne kadar uzaksa, vuslatta bizim için o kadar uzak olacak!

Sus ne olur! Söyleme beni sevdiğini, gidemem yıkılır yüreğim olduğum yere. Yanlış yerde, yanlış zamanda olmaması gereken ümitsiz bir aşk bizimkisi…

Her görüşümde seni, içerilerimde kopan fırtınaları saklamaya çalışmaktan yorulacağım. Yoruldukça artacak isyanım…

Offf… Şu kahrolası kapıdan çıkmam gerek artık. Ne olur sımsıkı sarıl bana, alabildiğince içime çekmeliyim kokunu. Dudaklarım dudaklarını bulmalı ki, yaşadıklarımızı rüya sanmamamın bir izini bırakmış ol…

Vakit gitme vakti…

Dudaklarının ıslaklığını taşıyan dudaklarımdan küçük bir fısıltı dökülüyor inceden…

Seni seviyorum!

Kapıya giden ayaklarıma inat, avucuna bırakıp çıkıyorum yüreğimi, ilk ve son defa…