İlki ve sonu aynıdır hayatın

Yorgun akşamlarda gelirdi kulağıma ayak seslerin… uzaklardan bana doğru koşan, bir şeyler kaçırır gibi birilerinden, karaltılardan saklanır gibi kaçan ürkek adımların vardı. Pencerelerimin çarpıp durduğu, perdelerimin havalandığı yaz günü suretinde takvimlere sokulan bir sonbaharı andırıyordun.

“Hiçbir kadın bu denli işlememişti yüreğime” diyordun, “Hiçbir yalnızlık sensizlik kadar ıssız ve ölüm değil” Sonra, bakışlarını doğrulttun üzerime. Güneşi kovuyordu gözlerin. Üşüyordum ne zaman baksam karanlığına… Sustun… “Konuş! ” dedin, “yalnızca benim için, sözlerinin her harfini ömrümün her anına nakşetmem için konuş! ” İçimde kan nehirleri coşuyordu sanki. Ağzımda avuç avuç alevler…. Kolay değildi kelimeleri bir araya getirip, organlarım sökülürcesine konuşmak. Son defa varlığım direndi yokluğuma, bu son zorum olsun dedim ve ellerimle gökyüzünü ve denizi gösterdim. “Bak! ” dedim, “ikisi de mavi, ikisi de geceleyin zifiri karanlığa dönüyor” sonra tırnaklarımla yırtarcasına bir tutam toprağı yerden alıp sıktım avuçlarımda, gözlerine doğru yaklaştırdım. “Bak! ” dedim, “ilki ve sonu aynıdır hayatın. Gönlünü fethettiğimi söylediğinde nasıl üzülmüştüm bir bilsen. Bilmez misin ki, fetihler plan ve otorite gerektirir. Oysa ben keşfetmek isterdim kalbini en ücrasına varana değin, yolda yürürken bir çiçeği keşfeder gibi.

“ Yollar” dedim, vedalar için var. Bir şeylere ‘merhaba’ diyebilmesi için insanın, başka şeylere ‘elveda’ demesi gerekiyor. İlki ve sonu aynıdır hayatın. Aşk ise, ilki ve sonu kavuşturma çabasıdır. Bu çabada yorulan her yürek terk etmeye karar verir her şeyini, adını bile. Adımları sayısınca veda eder kendine insan. Sana ‘merhaba’ dediğim gün kendimi terk edişim bir giyotin gibi iniyor soluğuma. Artık sana yazdığım, içimin titrediği şiirlerde hiçbir ‘sen’i bulamıyorum.

Ellerimi tuttuğun o ân devasa bir sancının kursağıma çöreklendiğini hissettiğimde anladım, bu aşk yalnızca birimize ait. Özleme, gerçeğe dair ne varsa yalnızca birimizin.

Sen kendi ikliminde der gülleri sevdiğim! Bırak dikenler bende büyüsün. İşin kolayı gülü koklamaktır, zor olanıdır dikenlere dokunmak. Bu son zorum olsun deyip dikenlere dolandım, gül yapraklarını bıraktım avuçlarına.

“Hadi git” dedim, “başkalarına da dağıt ilk kez yaşadığımı belki de bilmediğin aşktan kepçe kepçe. Hadi git! Unutma, ilki ve sonu aynıdır hayatın. Hem ilkim, hem de sonum oldun. Hadi git derununda girdaplar büyüten okyanusum. Dur, gidenler bıraktıkları kadar yalnız değildir, sen gitme, giden ben olmalıyım aslında.

Artık diyebilmem için kendime ‘merhaba!’

Elveda ömrümün ilk ve son âhı elveda!