İlle de kırmızılarım...

İşte bu gün tıpkı o gün gibi...

Yine bir Haziran ayı, ben annemle birlikte hastanedeyim. Artık büyüdüğüm(!) için doktorun odasına yalnız girebiliyorum.

Annem dışarıda bekliyor beni…

Doktor, dosyamı inceliyor. Ben de o’nu… Dosyam öyle kalabalık ki, nasılsa uzun süre bakacak! Onca rapor, film vs... Doktoru incelemem için bana da epey bi vakit var.

Yüzünü pek göremedim henüz, ama saçları kırlaşmış. Belli ki uzun boylu.

Ellerine bakıyorum, ehh… Titremiyor da.

Başını kaldırıp bi baksa yüzüme diyorum.

Korkuyorum.

“Keşke gelmeseydim buralara” diye düşünürken, doktor bana dönüp “daha önce görüştük mü?” diyor.

“Hayır. İlk kez geldim” diyorum ama sesimi duyduğundan da emin değilim.

Bana dönüyor ve öyle bir nazar atıyor ki. O bakışta, “hayret ifadesi" görünce bir nazar'da ben atayım diyorum ama olmuyor... Annem dışarıda. Ben büyüdüm ama yalnızım!

“Ah Haziran!” diyorum içimden. Yine geldin ya! Ne geldiyse başıma Haziran da geldi.

Annem dışarıda! Ben de artık büyüdüğüme göre…

“Ameliyat" dedi doktor, sanki kolay gibi.

Offf… Adam’ı da pek beğenmedim oysa. Yine ellerine baktım, kocaman gördüm onları. Titremiyorlardı hiç yani "ameliyata" kararlı idi elleri...

Ameliyat. Operasyon. Uzun kelimeler bunlar öyle değil mi?

Ne yapıp etsem de şu odadan çıkıp anneme gitsem...

Aklıma geleni söyleyiverdim. “Hocam! Ameliyatlar şimdi kapalı oluyor değil mi… Yani küçücük bir delik?”

“Çoğu öyle. Bu büyük ameliyat yani açık olacak!"

"Yine uzun süre alçıda kalır mı?" (Bu yıl çok sayıda aldığım kırmızı pabuçlarım geliyor aklıma:))

..........

Kısa ve öz konuşuyor.

“Hıımm” diye bir ses çıkıyor benden sadece.

Doktora ve ellerine son kez baktığımı biliyorum ama yine de bir ihtimal diye tekrarlıyorum. "Hocam, küçücük bir..."

Beni duymadı bile...

Haziran! Ahh Haziran. Yine mi be?

Teslim olmayacağım. Asla, “ACIYOR- AĞRIYOR” demeyeceğim artık.

Anneeee….

Haziran’a inat, doktoruma nispet ille de giyeceğim kırmızı’larımı…!

Haziran! Sen, en sevdiğim aylardan birisin. Biliyorsun değil mi? (Sende öldüm, sende yaşadım hayatı yeniden:)))

Sevgili doktorum. Sadece ellerin kaldı aklımda. Titremiyorlardı ya... İşte en çok ellerinden korktum!

Yine ve yeniden göze alamıyorum. Bu Haziran'ı da hastanede bitirmek istemiyorum.

Her ne kadar ortopedistleri sevmesem de beni Türk hekim'lerine emanet ediniz.

Sağlıkla ve sevgilerle kalın.

Gülriz Yiğit