İllizyon

Çocukluğumdan beri hiç ısınamadım illüzyonistlere, hala da çok sevmem.

“Bu dünyada hiçbir şey göründüğü gibi değildir” o kadar yoğun anlamlı bir cümle ki, üzerine kitap yazmak bile mümkün. Hayatın her alanına bir şablon gibi yerleştirilebilir bu cümle ve hayatın her alanı için geçerli.

Karakter itibariyle, görünene değil de, görünenin ardındaki gerçeğe odaklıyım. Bugün çok sevdiğim bu özelliğim, geçmişte beni çok rahatsız etmekteydi. Hayata sürekli deşifre ederek bakmak, ruhumda derin yaralar açtı. Hayatımda ilk ve son kez psikologun yolunu tuttum. Bugüne kadar kendime sakladıklarımı bir çırpıda anlattım. Teşhis; “paranoya başlangıcı” tedavi; “beş seans terapi ardından sekiz seans grup terapisi”

Seansı 100 YTL’den sırf 500 YTL terapi, üzerine 800 YTL grup terapisi. Matematiğe siz vurun. Üzerine girişte beni karşılayan prezantabl sekreterin “seans ücretini peşin alıyoruz” lafını, Ataşehir’de kiraların işe yeni başlamış genç bir psikolog için ne kadar zorlayıcı olabileceğini ekleyin ve söyleyin, “Bu hatunun gözü benim paramda” düşüncesi bu şartlar altında gerçekten bir paranoyağa ait olabilir mi?

İtiraf edeyim uzun süre “beklide doğru, beklide paranoyağım” diye düşündüm. Ta ki şüphe ettiğim ve o gün psikolog hanımla paylaştığım her ayrıntının gerçeğin ta kendisi olduğuna tesadüfen şahit olduğum güne kadar.

Çocukluğumdan beri hiç ısınamadım illüzyonistlere, hala da çok sevmem. Tek yaptığı gerçeğin önüne, onu perdeleyen bir görüntü yerleştirmekten ibaretken, bunu en ufak bir açık vermeden yapabiliyor olmaları sanırım beni sinirlendiren ve korkutan.