İmdat!!! Depresyona giriyorum.

Canım sıkkın bugün. Bazı şeylere çok geç kalmış gibi hissetmeye beşladım birden. Sabah uyandım ve sanki hayatım bitmiş gibi oldum. Neden bilmiyorum. Oysaki yapacak çok işim var. Hala saz, gitar, kanun kursuna gidemedim. Ayrıca seramik, dikiş, ebru sanatı, hattat... bunlara da gidemedim. İki yıldır bir arabam var fakat lanet olası şeyi bir türlü kullanmak kısmet olmadı. Vaktim yok. Evet yaşamak için hiç vaktim yok. İş için var, arkadaş sorunları için var, ev sorunları için var fakat kendim için vaktim yok benim.

Şöyle iç sesimi dinleyip de başımı alıp uzaklara gidemiyorum. İşten çıkınca çok yorgun hissediyorum kendimi. Böyle kolu, kanadı kırılmış, minik bir yavru kuş gibiyim. Serviste uyuklayıp duruyorum. Havadandır diyorum kendi kendime. Geçmek bilmiyor. Biraz enerjiksem, ertesi gün külçe gibiyim.

Her gün yeni bir şeye başlamak istiyorum. Olmuyor. Kafamda kuruyorum, kuruyorum sonra da işten çıkınca eve gidiyorum. Sabah uyanıp işe geliyorum. Her gün aynı telaş. Aynı koşturmaca. Nereye, neden koşuyoruz? Ne zaman bitecek bu koşmaca veya bitince benim halim kalacak mı? Yoksa bir posa gibi sistem beni dışarı mı atacak?

Koca bir saçmalık herşey. İnsanları kandırıyorlar bu koca binalarla. Yok emeklilikmiş, işmiş, güçmüş....Asıl iş el sanatları bence. Ben bir koltuk yapamam mesela veya bir masa. Eskiden insanlar kerpiçten, çamurdan, taştan kendi evini yaparmış. Ev bile yapamam. Sanırım ben hiçbir şey yapamam.