İmkansız aşk...

Gece karanlıkta gördüğü gölgeye aşık olmuştu, peşi sıra koşmuştu ama o her koştuğunda gölge de önünde kaçıp gidiyordu.
Devamlı uzaklaşıyordu...
Onu yakalamak için daha hızlı koşmaya başladı.
Güneş yavaştan kendini göstermeye başlamıştı. Fakat genç kadın hala yetişememişti gölgeye...
Ve birden kaybediverdi onu, güneş doğmuş gölgesi yok olmuş gidivermişti aynı gökkuşağı gibi...
Her gece gölgesini kovalamak genç kadın da bilinmez bir arzu haline gelmişti.
Birgün mutlaka yakalayacak ona sarılacaktı.
Her gece binbir telaşla çıkıp dışarıya koşuyordu asla yetişemeyeceğini bildiği gölgenin peşinden
Yani bir hayale kapılmıştı, gerçekleşmeyeceğini bile bile...
Gölgeye vurulmuştu, güneş doğana kadar onunla olacak, gün boyu acısını içinde yaşayacak
Ve içinden bir kaç sözcük geçti.
Peşinden gittiği ama ulaşamadığı gölgeye söylemek için;
''Sen benim aslında hep yanımda olan, ben olmadan olmayan, saçmaca, sebebsizce vazgeçemediğimsin, sen bana yakın olduğun kadar uzaktasın, ben sana gelirken, sen benden gitme... ''
Aslında sevgiydi gölge... Ulaştıkça kaybedilen, kaybettikçe aranılan...