İmkansız aşklara

Yılların yorgunluğundan sonra, kaybedeceği belli olan savaşlara girmemeye tercih ediyor insan. Böyle bir tercihin arasında kalmak uykuları kaçırsa da, geleceği düşünüp olacakları görünce zor da olsa kaçmak lazım diyebiliyorsun…

Bir parçan kalıp, onu görebilmeyi; uzaktan da olsa yakınında hissetmeyi istese de, daha büyük bir parçan hayal kırklıklarından, yıkıntı ve üzüntülerden kaçmak ister. Zira, her geçen gün ilk anda oluşan duyguların katlayarak büyütecektir, ve senin bu yükle yaşamaya gücün olmayacaktır.

Çok çok uzaklarda kalmak, kısacık bir vakitte oluşan duyguların, paylaşılan anıların sızısını bırakacaktır yüreğinde... Ara sıra aklına gelir, üzülür, tebessüm eder ama devam edersin yaşamaya… Tenini hayal eder, hatırlarsın ama “Uzaktayım dokunamam” der geçersin..

Diğer taraftan kalacak olursan eğer, bu üzüntünün yaraları derinleşecek, ve her yaşanan günün sonunda, her konuşulan cümleden sonra veya yenilen her yemeğin ardından, zamanı fark etmez; kabuk tutamadan kanayıp duracaktır. Her bir imkansızlık o yarayı kaşıyacak, acıtacak ama belirtmemeye çalışacaksın. Yakınında olup sana ait olmayacak bir tene bakmak mazoşistlik değilse nedir?

İnsanların savunmasız olduğu anılar vardır…İşte böyle bir ana denk gelen biriyle kesişince yolları, kalbinin kilidini kapayamadan “geçici” diye düşündüğü anların zevkine dalar hoyratça… Sonrasında bir sızı yükselir kalbinden ve anlamaya çalıştıkça “imkansızlığıyla” tanışıyor…Yapabilirim dedikçe, YAPAMAZSIN çığlığı yükselmekte ve paylaşılanlar artıp da imkansızlığın büyüdükçe, çaresizliğin de tavan yapar. Yanında olup da onun olamamak, kilidini vaktinde kapatamayan, ve yaşanılanları unutamayan kalbinin becerebileceği bir şey değildir...

Kaçış en erdemli davranıştır böyle anlarda...