İmkansızı istemek

Küçücük bir dünya hayal ettim hep, yıllardır bildiğim tanıdığım keşfettiğim dünyanın yerine... Elde edemesem de hep bekledim bir gün orda olma ümidi ile. Ama sadece Tayfun Talipoğlu ile ‘Yol Hikayeleri’ndeki çocukların tebessümlerinde buldum nedense ne zaman arayışımı hızlandırsam, kaçmak istesem o dünyaya...

Hep uzakları, sessizlikleri, her şeyden uzak olmayı hayal ettim. Öğrendiklerimi, bildiklerimi, deneyimlediğim her şeyi unutmak ve yeniden başlamak hayali aklimin bir köşesinde en taze haliyle bekliyor. ‘Ne dilersin’ dese birileri "hiçbir şey bilmemeyi dilerdim" sanırım. Tıpkı dünden buyana yağan kar ile birlikte örtülen tüm siyahlıklar gibi aklımın karanlıklarını da örtmek isterdim bembeyaz bir örtü ile.

Gözlerimize inen perde bazen kör edebiliyor hepimizi ya da genellemek doğru olmaz, beni kör edebiliyor. Tüm kazanımlarımı, başarılarımı, sevdiklerimi, elde ettiklerimi, sağlığımı unutup demoralize ediyorum kendimi.

Küçücük umutlarım ve kazanımlarım olsun, elektrik olmasın gazete olmasın insanın kanını donduran haberler olmasın istiyorum. Olmasa keşke ama sanırım benim hayal ettiğim dünya bilmemek duymamak üzerine kuruluymuş bunu düşününce yine mutlu olamayacağımı fark ediyorum üzülerek. Birileri dünyaya yeni bir nefes getirmeye calisan bir bayana bu sabah okuduklarımı yapabiliyor ve ben sırf bunu bilmediğim için mutlu mesut yaşıyorsam neye yarar ki!!! Midem de kocaman bir ağrı ile güne devam ediyorum ve her gün kendime telkin ettiğim ‘haberleri okuma, izleme’ uyarısını bir kez daha tekrarlıyorum. Ama dönüp dolaşıp yine sadece bilmiyor hiç’e sayıyor olmak mutluluğu ya da en azından mutsuzluğu beraberinde getirmiyor olur mu acabaya geliyor konu...

Sanırım imkansızı istemek bu olsa gerek.

Yine de ben her şeye rağmen küçücük bir dünya hayal ediyorum; kocaman tebessümlerle, meraklı gözlerle bakabilmeyi istiyorum herkese ve her şeye. Umutsuzlukları barındırmasın istiyorum bu dünya. Toplumsal kurallar, doğrular yanlışlar olmasın, cezalara gerek olmasın. İnsanların en büyük sorunu birbirini kırmamak olsun...