İmkansızın aşkı

Hayatta herkesin aşka bakış açısı, onu yaşayış şekli farklıdır...
Ben kendi yaşadığım bir aşkı anlatmak istiyorum...
En olmayacak insanlardan birine aşık oldum, tamamen uzak bana, ellerini tutsam da tutamadığım, benim olsa da tam anlamıyla asla benim olamayan birine...
Ona bir nefes kadar yakınken bile ondan çok uzaklarda hissedebileceğim birine...
Böyle aşkların kaderidir ayrılık derler, ben inanmam..
İnsanlar istedikleri her şeyi bir şekilde yaparlar, benim sevdiğim insan yapamadı, korktu...
Böyle bir aşkın varlığından hanginiz söz edebilirsiniz? Aşk, göze almak değil midir...
Aşk, ne olursa olsun hissetmek, yaşamak değil midir...
Değmez mi her şeye o mükemmel duygu...
En büyük imkansızlıklar içinde sürdürdüm ilişkimi...
Daha çok taze, her hücremde hissettiğim tarif edilemez bir acı var ama o gitti..
Daha doğrusu benim gitmeme izin verdi....
Hep verir zaten..
Çabalamaz hiçbir şey için ama hep çabaladığımı söyler..
Her bitirmeyi denediğimizde başaramadık çünkü ayrıyken nefes alamıyorduk..
Böyle bir aşkın sonu mutlu sonla bitmeliydi bence, gerçek aşk için insan her şeyden vazgeçebilmeli.. Vazgeçmedi işte..
Ne yapmam gerektiğini düşündüm durdum günlerce aşkımın peşinden mi gitmeliydim yoksa sessizce onun benden gidişini mi seyretmeliydim..??
Çabalasam neye yarayacaktı ki o gitmek istedikten sonra..
Onun o güzel gözlerine her baktığımda içimi huzur kaplardı. Hayatım boyunca hiçbir yerde bu kadar huzurlu ve güvende hissedemeyeceğimi düşünürdüm çünkü onun adı aşktı...
Ben neydim onun için bilmiyorum..
Sadece bana olan aşkının gerçekliğine inanmak istiyorum, ayrı olsak da beni hep seveceğini, o yeri benden başka hiç kimsenin alamayanı bilmek istiyorum..
Öbür türlüsü canımı çok fazla yakıyor çünkü...
Eminim ki etrafta benimki gibi imkansız aşklar yaşayan o kadar çok insan vardır ki...
Yardım istiyorum insan ne yapmalı...
Onun silüetiyle uyuyup uyanırken, hayatımda ondan başka anlamlı hiçbir şey yokken, kendimi şuan bir ölü gibi hissederken ne yapmalıyım sizce.??
Kimse aşkın bana bu kadar acı verici olacağını söylememişti, onunla birlikte olmak bile çok zorken onsuzluğa dayanmak mümkün olabilir mi...
Neye yarar başka bedenlerde teselli aramak..
O hep benimle...
Nasıl dokunabilirim başka bir tene, nasıl aşkım derim ona, sevdiğim kızın kokusunu bulabilir miyim bir yabancıda..?
Aynalara boş boş bakıp kendi kendime konuşmaktan yoruldum...
Nolurdu beni daha çok sevip tamamen bana ait olsaydı......
Çok mu zor diğer insanları geride bırakmak, sevdiğinin ufacık bir gülümsemesine değmez mi..
Yoksa ben mi yaşıyorum pembe masallarda...
Böyle aşklar kalmadı mı sahiden...
İnsan yaşayarak severek öğrenir ama öğrenmenin niye bu kadar kötü bedelleri vardır insanların ömür boyu taşımak zorunda oldukları...?
Her acı geçer zaman onlara alışmamızı sağlar ama bazı şeyler vardır ki sen ne yaparsan yap asla değişmez hem hangi güç değiştirebilir ki o duyguları, o yaşananları...
Kimbilir belki o da okur bu yazıyı sizler gibi..
Gözlerinden minik minik yaşlar dökülür belki de...
Ama yine de hayattaki tahammül edemeyeceğim şeylerden biri de onun gözyaşlarıdır...
O bakmaya doyamadağım güzel gözlerin hep gülmesini diliyorum, çünkü benimkiler asla içten gülemeyecek artık...
Uğruna herşeyden vazgeçebileceğim büyük aşkım başka bir insan üzülmesin diye her defasında beni üzmeyi tercih ettii..
Küçük bir kalp buna ne kadar dayanabilir? Dayanamadı işte..
O kalbin tek istediği biraz mutlu edilmekti, başkalarını düşünmeden sadece o kalbin mutlu edilmesii..
Bunları düşününce üzgünüm ama inanamıyorum ben bu aşka...
Güzel aşk sözcükleri ağız alışkanlığından, bana gelişleri acılarından kaçışı içinmiş sadece...
Tüm bunları haketmeyecek kadar çok sevdim ben oysa ki...
Bir gün benim yaşadıklarımı o da yaşarsa ancak o zaman anlar neler hissettiğimi işte ancak o gün benimle benim acımı paylaşır....
Hayat seçimlerden ibarettir. Seçtiklerimiz mutlu ederken seçemediklerimiz hep acımızın kaynağı olur...
Ben onu seçtiğim halde acımın kaynağı oldu çünkü ben onun yaptığı seçimi yaşamak zorunda kaldım..
O şanslı ki sadece seçimleri için sevinip üzülecek...
Şuna inanıyorum ki birgün elbette anlayacak onu benden daha fazla sevebilecek tek bir adam bile yok bu dünyada....
Hayatı boyunca sığınabileceği en sakin ama aynı zamanda en aşk dolu limanı olacağım onun... Yapabileceğim tek şey acıma alışmak, bu şekilde de nefes alabilmek, çünkü biliyorum ki ben bu yazıyı gözyaşları içinde yazarken o kendi hayatında gülüyor belki aklına bile gelmiyorum....
Umarım hiçbir şey için geç olmaz en büyük dileğim bu....
Hepimizin imkansız aşklarına kavuşması dileğiyle....