İmralı'dan açıklama: Devletle sözleşme imzalama aşamasına geldik...

Neler oluyor? 

Kandil sakinlerinden bir açıklama, ülke gündemine bomba gibi düşmesi gerekirken, çoğu basın bu haberi görmezden geldi. 

Neydi o haber? 

Habur’da karşılanan ‘Kahraman’ların ülkeye girmesini Sayın Başbakan bizzat PKK yetkililerinden talep etmiş. Murat Karayılan’a göre, bu kendi partisine siyasi bir destekmiş! 

Gerçektende bir destek oldu. O dönemi hatırlayın; kurulan ‘Çadır Mahkemesi’nde yargılanan kahramanlar, 7 dakikada beraat ederek, yurt gezilerine çıkmışlar ve gittikleri her yerde protokollerle karşılanmışlardı. 

Birde o zaman ki kamuoyu araştırmalarına göz atacak olursak, AKP’nin oy oranı yüzde 35’lere kadar inmişti. Sonra ne oldu, bir türlü içi doldurulamayan açılım rafa kaldırılıp, oy alabilmek için daha milliyetçi bir söyleme dönüldü. 

PKK elebaşı Murat Karayılan böyle konuşur da, İmralı sakini boş durur mu, o da hemen bir bomba patlattı! “Devletle yürütülen görüşmelerde, sözleşme imzalama aşamasına gelindiğini” açıklıyor. Ve böbürlenerek, böyle bir durumun, Kürt tarihinde bir ilk olduğunu ekliyor. 

Öte yandan BDP’li bağımsızlar, Diyarbakır’da(onların söylemi ile Amed) yeni yaptırdıkları meclis binasında(!) toplanarak, Ankara’daki TBMM’ni tanımadıklarını, bundan böyle BDP’ye katılıp, kuracakları grubun toplantılarını Diyarbakır’da yapacaklarını söylediler. 

Yani alternatif bir meclis kurduklarını ilan ettiler. 

Kurulan bu alternatif meclisin toplantı yeri her ne kadar Diyarbakır olsa da, maaş alma yeri Ankara gözüküyor. Herkes bir şekilde hayatını idame ettirmeye çalışırken, kimse halkın geçim sıkıntısından, işsizlikten, aşsızlıktan, feodal yapının yıkılmasından bahsetmiyor. 

Seçimden önce sözü edilen ‘İleri Demokrasi’nin iyice rafa kaldırıldığı, içerideki milletvekillerinin tahliye edilmemesinden anlaşılıyor. Kimse BDP’li bağımsızların Diyarbakır’da yaptıkları toplantı ve toplantı sonrası yaptıkları açıklamayı dikkate almıyor. Varsa yoksa CHP’nin etmediği yemin… 

Demek ki ‘İleri Demokrasi’lerde böyle uygulamalar oluyormuş. Her gün birkaç güvenlik görevlisi ölürken, BDP’li PKK’lıların yurt geneline eylemlerini yaydıkları görülüyor. Terör eylemlerinden zarar görenlerden başka hiç kimse sesini çıkarmıyor. Yani terör eylemleri artık iyice benimsendi! Uzun yıllar terörle yaşayan bir ülke, ne yazık ki terörle yaşamaya alışıyor. O nedenle terör eylemlerine ve terör örgütüne sesini çıkarmıyor. 

Bu olayları gördükten sonra, AB’den niye uzaklaştığımızı daha iyi anlıyorum. AB ile katılım müzekkeresi yürüten bir ülkede, böylesine adaletsizliklerin olmasını nasıl izah edeceğiz? İnsanlar suçunu bilmeden birkaç yıl hapiste tutuklu olarak tutuluyorsa, bu resimle nasıl AB’ye gireceğiz? 

Bizi alırlar mı?