İnadına başarmak..

O, duygularıyla ve mantığıyla bir bütün aleme sahip. Duygular yıkık dökük olduğunda, mutluluk başka bahara kaldı denilen mevsime yürüyerek gidiyordu adım adım... Yarım kaldı denilen yerde doğrulup, inadına yürümekti yaşamak onun için, hedef koymaktı. Onu kaplayan pis deriyi atıp, nefes aldırmaktı her hücresine.
Her şey bir şarkıyla başladı. Adı aklında bile değil belki. Duygularla başladı yola, gözleyerek devam etti. Yıllar hızla geçerken küçük günleri vardı, küçük günlerinin hikayeleri vardı. Küçük günler küçücük hikayalerle geçerek kocaman bir hayat oluyordu ve o hayatın içinde o küçük kız, herşeye kafa tutuyor, büyüyordu vaktinden önce.

Ve gökkuşağının yedi rengi,

Hüzünbaz hüzünleri unut.. Ayak diplerine kök salmış siyah’ı da.. Koş yeni demlenmiş yürek demine.. Sokul ve mevzilen gözlerinde kuruttuğun kirpiklerine hayatın... Şarkılar sustu biliyorum dilinde.. Söz sırası yüreğinde.. Mutluluğundan alıntı birkaç çift umudun var dudaklarında ördüğün.. Erişmese de ellerin mutluluğun ellerine, bir yolun var özlemle yürüdüğün.. Biliyorum. Özlem kör topal zamanlarda ilerliyor... Dışı düşsüzlüğe gebe kalmış bir sabahın koynunda boyun bükmekte.. Bazen gözlerin nemlenmekte, bazen de özlem bişeylerle aranı perdelemekte.. Ama bırakmak yok..

Mutluluk umuda gark olmuşsa, artık dönüş yok bu yoldan.. Bırak ellerini sonsuzluğa.. Bırak gözlerini sabahlamasın.. Uzaklarda bir cümle ol yeter.. İçindeki yalnızlığa bir dirhem hayatı aşılayan, Doldur gözlerine kız cocuğu hayallerini..

Yürü sonsuzluğa doğru harf harf.. Yürü doğruya, dua dua..
Bir de giderken, Bİr avuç maviyi çok görme sakın kendine

Unutma;
Özlendiğin kadar Sen’sin..
Sevdiğin kadar O’sun...

Melteme..