İnadına

Dünya ne kadar büyümüş ve aslında evrende bir noktacık. Ben ne kadar büyükmüşüm ki, yüreğim dünyalardan taşmış, aslında görünmeyen bir kum tanesi bile değilken. Ben, ben , ben derken aslında...Aslında bende bizi mutsuz etmişim de...
Şimdi dünya, bloglarda kurtarılırken bir bir...ben bırakmışım dünyayı da, ben ben diye başlamışım...
**********
Ülkemin gündemi, siyaset, canlı bombalar; açlık tüm dünyada diz boyu, yok olmuş yeşiller; denizler kurumuş oksijensiz ciğerlerinde; atmış kucakladığı tüm canlıları çölleşmiş kıyılarına...Denizler karışmış artık tatlıya, erirken buzdağları tuzlu sularında.
Neden olmuş ki bunlar, kim yapmış hepsini? Benim suçum var mı? Vardır tabi ki, eğ başını önüne, suçlusun sen de...Savunması bile yok bu suçun. Suç ortağın diğerleriyle birlikte....
Çalmışlar yetimin malını, daha kanı kurumadan şehidin hem de yerde...Ağıtı açlık olmuş, tabut başında anaların. Göbek kaşırken toklar, sere serpe...
Satmışlar toprağımı, Çanakkale’de verilen canlara inat. Üç kuruşa savaşsız hem de...
Çocuğum korkuyor, ‘’gitmeyelim anne çarşıya, bak canlı bomba varmış’’ diye. Paranoya olmuş minik kalbi, kapı önünde geçenlere bakıyor tek tek, her seferinde koşarak heyecanla: Bak bu geçen çok benziyor canlı bombaya anne!
************
Yaşıyorum bir yerlerde, tüm etkiler üzerimdeyken ...
Bırakmışım yine de dünyayı, artık kendi haline.
Ben kendi derdime ya da dertsizliğime dönmüşsem, kime ne?
Dilime dolanmışsa boşluğum, şarkılarımın yolu aşka düşmüşse ya da çiçekler açmışsa son baharımda hayatımın...
Kime ne?
Kendini kurtaramadıktan sonra insan, uzatılan eli geri iterken; uzat bana dedikten sonra hem de...
Yaraladıysa kabuk bağlamaya çalışan bir yüreği, uzaktan bir ıslıkla delip geçerken kulaklarda nefesleri.
Niye kızayım ki kendime, döndü diye özüne...
Niye kızayım, sevgi sevgi diye çarpmaya gücü varsa, evreni ve dertlerini yok sayıp ta...
Benim de hislerim canlanıyor, kıymayın diye yalvarıyorsa birilerine...
Ben elimi uzattım önce sevgiye, tutmayan evrene uzatmış bana ne!