İnançlarım, insanlarım

Perdeleri kapattım iyice. Gecenin sarı ışığına büründüm.

Günlerdir, ne günü aylardır, düşünmekteyim. Neyi kimi değil de her şeyi.

Onla beni ayıran neydi? Köklerimizdeki hangi fark, ayrıntı? Oysa hepimiz aynı toprakla şekillenmedik mi?

Beni ‘sollaştıran’ onu vatanperver yapan, onları İslam tekelcisi yapan ne? Bunlardan soyunsak ne olurdu? Nasıl görünürdük? Farkında mıyız birbirimizin?

İnsan unutmayacağını sandığı şeyleri dahi unutabiliyor. Acılarım hep aynı mıydı, onun acılarıyla bir miydi? Kimler neden çamur atmaya çalıştı birey oluşumuza? Bizi neden apolitize etmeye çalıştılar? Neden hala görmüyorlar?

Karanlıkta bağırıyorum. Ya da hayır bir kabustayım da, karanlıktayım yine, bir şeyler basıyor üstüme, dirseğiyle bacağıyla. Ben bağırsam da aslında sesimin çıkmadığını fark edemiyorum.

Ben inancıma sığındım. Belki bu sığınış bir tanrıya, dine değil ama tutkuyla sarıldım insanlarıma. Herkes gibi değil onlar herkes gibi bakmaz gözleri.

Dolmuşta o arka sıradaki takım elbiseliler gibi değiller. Rugan ayakkabı giymiş sana saldırmaya her an hazır gibi bakanlardan hiç değil.

Oysa insanlarım vardı . Dünyadan, yaşamın kirinden sakınıp sakladığım. Beni var eden benim ayakta kalmamı sağlayan payandalarımdı onlar.

Yol kenarındaki kahvede oturanlar vardı. Kimisinin başında kasketi, kimisi elindeki gazeteyi okuyordu. Biri onlara çay getiriyordu. İnsanlarımla o kahvenin önünden geçtik. Kamyonlar bir şeyler taşıyordu. Otobüs camlarında insan yüzleri vardı. Kimisi bendi o yüzlerin, kimisi insanlarım.

Puslu ve bulutluydu gök. Çimenler rüzgarla dans ediyordu. Biz bunların içinde kimseler görmeden yürüyorduk sessiz sedasız.