Mlliyet Milliyet Blog Milliyet Blog
 
Facebook Connect
Blog Kategorileri
 

26 Aralık '12

 
Kategori
Gündelik Yaşam
 

İnanmadım

İnanmadım
 

Hayata küskün gördüm bugün onu.

"Küsmedim" dedi bana, inanmadım.

Nasıl inanayım, o cıvıl cıvıl gözlerin feri sönmüş.

"Bütün giysilerimi, ıvır zıvırımı, ne varsa hepsini dağıttım, verdim birilerine gitti" dedi.

Sordum, "Neden?"

"Boş be Nurten, herşey boş, bir manto, bir iki giyecek bıraktım o kadar. Yeter bana, artar bile. İnan hicap duydum o kadar çok çapuldan, milletin bir ayakkabısı bile yokken. Hiç bir zaman aç gözlü olmadım, varlık içinde büyüdüm, yaşadım ben. Güzel görüneyim, şık olayım diye beğenilme ihtiyacından alıp durmuşum işte. Bu saatten sonra kime beğendireceğim ki kendimi? Gözümün önünde eriyip gidiyor işte eski kocam. Ona bir şey olsa, yalnız kalmayayım diye bir erkek düşünsem, kime inanacağım artık? Bu yaştan sonra insan sadece şevkat, sevgi, can yoldaşı istiyor. Oysa herkes menfaat peşinde, beni isteyecek erkek de yakınlık değil hizmet ihtiyacı olduğu için ister. Onun için bıraktım her şeyi. Bakma bana öyle, küsmem ben hayata, bak daha bugün rujumu sürdüm arkadaşlarımla Pendik'e yemeğe gittim." dedi.

İnanmadım.

Hiç böyle görmemiştim onu. Bu kadar aklı başka yerde.

Bana bir şeyler anlattırırken beni dinlemiyor, başka yerde geziniyorken gözleri, inanamazdım.

"Sen" dedi, "En yakınının ölümünü yaşamadın Allah da daha uzun süre yaşatmasın. Babamı zaten hatırlamıyorum, ablamla yaşadım ilk ve hayatıma damgasını vurdu, unutulur gibi değil. Çocuğum, halalarım, amcalarım, o, bu derken bir bir gittiler hepsi. Şimdi Gani bey, sona doğru hızla ilerlerken gözümün önünde... Çok zor Nurten çok zor."

Utandım.

Büyük zannettiğim dertlerimden, çekilmez sandığım acılarımdan, tahammülsüzlüğümden bir kez daha utandım.

Ve bir gün hayatta yapayalnız kalma ihtimalinden korktum.

Geçen hafta ateşler içinde yatarken evde yapayalnız, tek başınalığın bazen ne kadar zor olduğunu düşündüm.

Sağlıklıyken çok güzel, özgürlüğü muhteşem, bazen yalnız yapılan pazar kahvaltılarının çekilmezliğine rağmen güzel. Ama bir ufacık hastalıkta o yalnızlığı hissetmek de çok kötü.

Bu her satırından karamsarlık akan yazım için kusura bakmayın.

Hayat böyle galiba, geçer gider mutlaka.

Siz esen kalın.

  

 
Toplam blog
: 314
: 1210
Kayıt tarihi
: 07.08.11
 
 

Üsküdar İstanbul doğumluyum ve halen burada yaşıyorum. Okumak, yazmak ve seyahat etmeyi çok seviyor..