İnanmak ve yargılamak

Hepimiz bir şeylere inanıyoruz. İnanıyoruz derken bir dine veya bir felsefeye. Kendimizi orada huzurlu hissediyoruz. Hiç bir dine vaya felsefeye inanmayanlar inanmadıkları için inanıyorlar. İnanmak iman etmek manasına gelir.

Yeryüzünde bir çok din veya bu yönde felsefe var. Bunları şekillendiren lider insanlar var. Bir de bunların sahtekarları var. Kendilerini daima olduğundan fazla gören ve o inancı çıkarları doğrultusunda kullanan ve insanları buna göre yargılayan ve sonunda artık cezasını inandığı şeyin sahibine değil kendisi alan birileri.

Ben müslümanım çok şükür. Başkaları veya başka inançlar beni ilgilendirmez. Ben bana bakarım. Çünkü yüce dinimiz son ve doru olandır buna iman ederiz. Peygamberimiz son Peygamperdir Kitabımız Hak Kitabıdır. Bunlara Amentü ettik. İman etmek yeterli midir yoksa yetersiz midir? Bunun cevabını verenler çok fazla. Bu tartışmalar giremem. İslamın ışığı altında yaşamk gerekiyorsa ve örnek alınacak birisi varsa o da Peygamberimizdir ve onun ahlakıdır. Rehberimiz başkası olamaz. Başkalarının söyledikleri yorumlanabilir. Yanlışları olabilir doğruları olabilir.

Yine dinimizde sahte peygamberler sahte şeyhler ve sahte din ulemaları çıkmıştır. Her doğrunun arasına bir yanlış sıkıştırırlar. İnsanları kandırmak ve kendi çıkarları doğrultusunda bir şeyler yapmak için. Adına da huzuru bulmak için bizden olun ve bizim gibi yaşayın derler. Ya da daha farklı isimler takarlar.

Ey insanoğlu Kitabımız der ki "Her can ölümü tatacak, her insan kendi hesabını kendisi verecek ve her hak sahibi hakkını almadıkça hesap bitmeyecek." Peki benim yanlışlarımın ve günahlarımın bedelini bu insanlar mı verecek. Hayır. Bu bir kandırmacadır. Doğruyu yaşamak insanın iradesindedir. İradesine hakim olanlar ile olamayanalar nasıl yaşarlarlarsa yaşasınlar bunlara hüküm ve cezayı dünyada devletin mahkemeleri, insanların vicdanları ve Yüce Allah ise gerçek mahkemede verecektir. Bunu cezası başkalarına düşmemiştir.

Yaşantılar değişir veya değişmez. Bir insanı çukurdan kurtarmak için elini uzatırsın bu kadar. Ama onu çukurdan çıkartırken başka çukurlara atamazsın ya da onun üzerlerine basarak bir yerlere gelemezsin.

İnsansın o zaman yaradılanı sev yaratandan ötürü. Sevgi ve Hoşgörü ikliminde kin, nefret ve intikam hiçbir şeyi halletmez. Aksine Şeytanı sevindirir.