İnanmayanlar da şükrederler mi?

Bir dine mensup olduğumuz için değil sanki insan olduğumuz ve yaşadığımız için şükrediyoruz. Bir dine inansın ya da inanmasın herkes şükredilecek bir durum varsa bir şekilde şükreder.

Şükrün sanki dinle ilgisi yok…

İyi ama şükür dini bir kavram ve biz Allah’a bize verdikleri nimet için şükrederiz.

Adamın hâşâ Allah’ı yok ki kime şükredecek ve neden…

Bizi şükre alıştırmışlar, inansak da inanmasak da şükrediyoruz…

Tamam da inanmayanların -eğer bildiğimiz şekilde şükür ediyorlarsa-şükrü mantıksız değil mi? Şükür yaratana edilir; verdiği nimetler için…

Yoksa biz mi yanılıyoruz, ateistler şükretmiyorlar mı?

Şükür değil ama şükre benzeyen haller de olabilir… Ben bazen verdiği besinler için toprağa teşekkür ederim de böyle cansız bir şeye teşekkür etmenin esprisi yok.

Ama ben etrafımda görüyorum “Allah’ım sana şükürler olsun” demeseler bile halinden memnun olanlar yahut daha kötü duruma düşmek istemeyenler(şükür bu halimize) diyerek bunu söz ve davranışlarıyla belirtiyorlar.

Tanrı’nın adı geçmese bile bu da şükür…

Ben ateist değilim ama şükretmiyorum. Sahip olduğum şeylere hakkım var gibi geliyor. Sonunda emek harcıyorum. Asıl bana teşekkür edilmesi lazım, alın teri döküyorum. Hele de “şükür bu halimize” hiç demedim. Hani ben çalışmadan bana verilse verene minnetimi bildirirdim de…

Dünya bizim zaten. Savaşarak, mücadele edip çalışarak sahip olmuşuz. Dondurma gökten paketle gelse elbette şükredersin. Yani şükrü biraz anlayamıyorum! Sonra bakıyorum herkes şükretmiyor. Artı şükretmeyenlerin daha fazla malı mülkü olduğunu görünce kafam karışıyor. Şükredene verilmesi lazım değil mi? Belki de bu biraz beni şükürden uzaklaştırıyor; mala mülke düşkünüm ya şükredenin de malı olmayınca…

Şükür dinde var şüphesiz… Ama sanki dinin dışında da var… Sahip olduklarımız için minnet duygusu; ama nereye, kime…