İnanmıyorsan Gül'e Aşık Bülbül'e sor

“Onsuzluğun gölgesinde sonsuzluğu solumaktır vuslat.”

"Hüzün"var dedi gözlerinde deniz... Görmedi elalarındaki günbatımını.

Göçebe ruhum hayallerimin peşinde koşmaktan bitap düştü, görmedi deniz.

O kadar meşguldü ki dalgalarının kımıl kımıl yakamozlarla oynaşmasına güldü geçti halime.

Oysa…

Gecenin karanlığından koparıp bir küçük yıldız taksaydı saçlarıma dünyalar benim olur, gönlüm Gülistan'a dönerdi.

İnanmıyorsan güle aşık bülbüle sor.

Aşka aşık gönlüme hicranın kattığı sızının adına hasret diyorlar, bülbül.

Sen de hasretlik çektin mi gurbet ellerde.

Yakınlar uzaklaştı mı sis huzmesinin derinliklerinde.

Gün geceye karıştığında karanlıkla doldu mu bakışların.

Vazgeçtin mi güle serenattan kısılınca sesin.

Küstün mü kaderine ve dahi her şeye, can yakan her şeye.

Ne dersin bülbül şansım olacak mı sen gibi. Gül inanacak mı hislerimin deriniliğine.

Ah bu hicran, ah!

Kızılkahve bir günbatımında gözlerime gölgesi düşen hicran, nasıl da emdin sevda gamzelerimi. Ve çekip gittin ardına bakmadan. Ben… Nirengi noktasında takılı kaldım gönlünün, görmedin.

Anlatsana bülbül. Gül henüz uykuya dalmışken anlatsana.

Bu kaçıncı hicret?

Nasıl bir veda.

Geri dönüşü var mı yok mu bilinmez.

Tekrar görebilecek miyim meçhul.

Meneviş renkli bir günbatımı ruhumu delip geçen.

Doğumu olacak mı olmayacak mı günün.

Işıldayacak mı yeni baştan gözlerimin hareleri.

Hiç değilse hayallerimin yeşilliğinde umutlarıma sarınayım sensizliğin ayazında ürperdiğimde.

Sen de bilirsin bülbül…

Bazıları hicran rüzgarlarıyla savrulur, kimileri sevda yağmurlarıyla ıslanır, bazı insanlar hasret ateşiyle kavrulur, kimileri, kimileriyse onsuzluğun gölgesinde sonsuzluğu solur.

Ey dörtnala gönlümü, benliğimi fetheden yar!

Kanat taktım aşkıma bülbüle özenip uçurdum yüreğine doğru...

Günah benden gitti; var gerisini sen düşün..