İncecik bir veda havası

Ne acıdır bazen hayatın ufuklarında yeni bir yol bulmaya çalışmak kendine.

Sanki kayan bir yıldız gibi, bütün ışığını doldurup heybene, süzülmek öylece incecik bir çizginin rotasında.

Bütün sancılarını ya da bütün mutluluklarını, ne varsa hayatta tutunduğun bir parçacık da olsa, alıp hepsini yanına, karışmak zamanın o bilinmeyen sularına.

Susmak, hem kendi içine hem de dışında kalan her şeye, hiç konuşmayacakmışçasına susmak ve suskunluğunla belki de pek çok şeyi anlatmak alabildiğine.

Belki çok şeyi söylemek isteyip de söyleyememenin belki de çok söyleyip de asıl konuya gelememenin verdiği buruklukla, eğerek başını önüne, en suçludan daha suçlu hissederek kendini, adım atmak bilmediğin bir karanlığa.

Ve o hain kelimeyi kusabilmek dudaklarından, “hoşça kal….”

İzler bırakarak zamanın kirli surlarında, çekilmek kendi sahillerine.

Acıtarak kimilerinin canını, şaşkınlığa ve hayal kırıklığına uğratarak veda edebilmek…

Tüketerek ömrün boyunca biriktirdiklerini, elinin tersiyle iterek belki de, hiç düşünmeden çekip gidebilmek…

Tutunmak isteyerek, ama tutunacağı bütün dalları görmezden gelerek, süzülmek çaresizliklerin içine doğru.

Seni neyin beklediğini bilmeden, büyük bir cesaretle, bulmak kendini bilmediğin yolların başlangıcında.

Gülebilmek bazen de bu yersiz vedanın hoyratlığına.

Dudağında bir ıslık, yeni bir sayfa açmak, yeni bir sen olmak hayallerinin ve umutlarının taze gölgesinde.

Rast gele yolcu, kolay gele!..