İncir Ağacı

Hava iyice kararmadan asla eve girmeyen, sokakta iken aşağıda gezmek, oynamak yerine duvarların üzerini ve ağaçları tercih eden, toplu yapılan haylazlıklara koşarak giden, erkek gibi bir kız çocuğu idim, o yıllar. Bütün bunlara rağmen akranlarımla çok iyi anlaşır, onlarla tartıştığım çok nadir görülürdü.Yine o yıllara ait yaşadığım bir anımı aşağıda sizlerle paylaşmak isterim.

Ağustosun kavurucu sıcağı incir ve üzümleri iyice olgunlaştırmış, yenilecek vakti gelmişti. Evimizin bahçesindeki küçük incir ağacı henüz meyve vermeye başlamamıştı. Ya da ben böyle hatırlıyorum. Çocukluğumda asla yapmadığım bir şeyi yapmıştım o gün. “Bütün arkadaşlarım yapıyor, bir tek ben yapmıyorum, bir defa yapmakla ne olacak ki” diye içimden geçirip, karşı evin duvarına çıktım.

Kocaman ağacın dallarında, yine kocaman duran sarı incirler iyice iştahımı kabartmıştı. Kafaya koymuştum. Onlardan bir iki tane izinsiz alıp, yiyecektim. Korku ile gözüme kestirdiğim o büyük incire, beni delice kaşındıran yaprakların arasından uzanıp tam koparacakken birden kalın bir erkek sesi ile irkildim. Sağa sola serselendim. Nerdeyse düşecektim.

Kafamı biraz kaldırdığımda, koca yaprakların arasında bahçenin sahibi ile göz göze geldim. Ellerini korkuluğa koymuş, sinirli görünmeye çalıştığı belli ki, kaşlarını çatmıştı. Ama bir o kadar da babacan bir bakış yansıtıyordu gözleri ile. Gülümsemek istiyor, ama bunu yapmaması gerekiyordu. Çünkü komşunun kızı izinsiz olarak bahçenin meyvesinden alıyordu. Ona kızıp, yaptığı bu şeyin yanlış olduğunu hissettirmesi lazımdı.

Tek bakışta bütün bunları fark etmeme rağmen o anki utancımı, mahcupluğumu şu uzun yıllar bana unutturamadı. İçimden gülmek geliyor ama bir yandan da, yer yarılsa da içine girsem, diyordum. İlk defa böyle yanlış bir işe kalkışmış bir çocuk olarak bu karşılaşma, gerçekten iyi bir ders vermişti bana. Ev sahibi, “Neden o meyveleri izinsiz koparıyorsun, söyle bakalım? İsteseydin ben sana zaten izin verirdim,” demesi üzerine pişmanlığım iki katına çıkmıştı.

Keşke izinsiz almasaydım dilekleri, içimin duvarlarında hala yankılanmaktadır.