İnebolu’da, bahar gibi bir kış gününde köye gittik

26 Ocak 2009 Pazartesi sabah uyandığımda penceremde karşı camlardan yansıyan güneşin ışıkları vardı. Hava bahar günlerindeki gibiydi, üşütmüyordu. Güneş yaz günlerindeki gibi gibi parlıyordu, gökyüzünün mavisi o günlerin mavisiydi. İnebolu’da bahar gibi hatta yaz gibi bir kış günüydü bugün.

Öğleye doğru Yeşilöz köyüne doğru yol çıktığımızda yürümek istedik ama köyün yokuş yolları gözümüzde büyüdü ve meydanda gördüğümüz taksiye binip çabucacık köye ulaştık. Babam ve ben, ikimizdik. İndiğimiz yerde gördüklerimiz hep tanıdıktı. Bahçesinde, pencerelerinde kimsenin olmadığı evler tanıdıklarındı. Terkedilmiş evlerin hepsinin kimin olduğunu biliyorduk.

Köyde hiç kar yoktu, Ekim’de sellerin bozduğu ve yol makinalarının dün açtığı öğrendiğimiz yoldan aşağıya doğru yürürken güneşin toprağı nasıl kuruttuğunu şaşkınlıkla görüyorduk.

Köye her gittiğimizde mutlaka uğradığımız Cemal Abilere (Babamın halasının oğludur) yaklaştığımızda evin yanında kestiği odunları diziyordu. Son günlere kadar havalar çok soğukmuş, patlayan su borularını ve pompasını gösterdi.

Konu eski zamanlarda yedikleri bezir yağıyla yapılmış yumurtalardan konuştular, benim çocukluğumda artık bezir yağı kullanılmadığı için ben bilmem. Evde varmış, babam hemen iki yumurta kırıp bezir yağında pişirip, getirdi. Ben kaçtım kokusundan.

Mürvet ablanın yaptığı pazılı pideyi, yaz aylarındaki gibi evin önünde çayımızla beraber yedik. Bugün geleceğimizi biliyormuş, bizim için yapmış. Bir yandan da yarınki Salı Pazarına götürmek için pırasaları ve kerevizleri hazırlıyorlardı.

Evin önündeki otlukta, otların yan yüzlerinden kesilişi farklı geldi, sanki dönercide, döner bıçağıyla kesilmiş et gibiydi. Meğerse, Cemal Abi yığındaki otları motorlu testereyle kesermiş, ondan öyle görünüyormuş.

Yolların kenarlarında sarı çiçekler, papatyalar, çuha çiçekleri vardı. Çiçekleri açmış zellankadefleri göremedim, sanırım kar yok diye küsmüşlerdi. Yürüyeceğimiz yol bir dere olmuş, sular akıyordu, yemyeşil tarlaların ortasından yürüdük.

Artık terkedilmiş evlerden biri olmaya aday olan doğduğum evin yanından geçerken biraz daha eğildiğini farkettik, yakında yıkılır mı diye endişelendik. Orası bizim doğup büyüdüğümüz ve büyükbabamın 40 yıl önce yeğenine sattığı evdi. O evin yanındaki büyük amcalarımızın evleri artık sarmaşıkları tarafından tutsak edilmiş, ölüme mahkum olmuşlardı. Terkedilmiş evlerin yanından geçen yolun sonunda sevdiklerimizin sonsuzluğu bekledikleri yer vardı

Büyükbabamı oraya bıraktığımızdan buyana 20 yıl olmuş, babaannemi bıraktığımızdan buyana 6 yıl olmuş. Bugün orada oluşumuz kardeşimi ziyaret içindi. Tam 9 yıl olmuştu bizi bırakıp gideli. Anlatmak istediklerimi sessizce konuştum, duyduklarını bilerek.

Dönüş yolunda yürüdük, dik ve taşlık yollardan. Çocukluğumda, bizden daha büyüklerin taşların üzerine oturup kaydıkları “say” dedikleri çıplak, düz kayalar vardı, yürüdüğümüz yamaçlarda. O zamanki gibi düz değillerdi artık. Babam çocukluğunun geçtiği bu yamaçlarda, artık izleri kalmamış patikaları arıyor ve o zamanları anlatıyordu.

Yukarıda teleferikler hala duruyordu. Bu bahar söküleceği söyleniyor, belki de son fotoğraflarını çektim, beyaz bulutları ve mavi gökyüzünü fon yapıp.

Dik yamacın sonunda asfalt yola indiğimizde dizlerimin bağı çözülmüştü. Her adımı kayma korkusuyla attığım yürüyüşün ne kadar yorduğunu o anda farketmiştim.

İkiçay köprüsüne geldiğimizde yeni köprü yapılınca terkedilen eski köprünün üzerinde biriken toprakta yemyeşil otları gördüm.

İkiçay’dan İnebolu’ya giden yol boyu hep esintilidir, bugün de öyleydi. Artık bulutların arkasına saklanan güneş de görünmüyordu, hava serinlemişti.

Eve geldiğimizde geride kalan eski anılar ve yolculuğun belgeleri olan yüzlerce fotoğrafla kısa kısa videolardı.

İnebolu, 26 Ocak 2009