İnebolu’da 1969’da çekilmiş bir fotoğraf ve birçok anı

Mektuba bir yanıt yazdım:

“Bu yazdıklarını da içeren bir yazı hazırlayıp yayımlamak isterim, iznin olursa. Dilersen adını vererek, dilersen adın olmadan, sen nasıl istersen.”

Gelen yanıt beklediğim gibiydi:

“Tamam Aydın Abi (bu arada "abi" diye hitap etmemi istemeniz beni çok mutlu etti), çok memnun olurum. İsmim olmuş olmamış, önemi yok benim için. Nasıl uygun görürseniz.”

Bir süre önce Facebook’ta daha önce tanıyıp tanımadığımdan emin olmadığım bir davet gelmişti, arkadaş listesinde tanıdığım hemşehrilerim olunca hiç düşünmeden onaylamıştım. O gün ne kadar doğru bir karar verdiğimi düşünüyorum şimdi. Adı Serdar Sancar’dı (kendisi izin verdiği için adını yazdım). Bu akşam çok anlamlı bir mektup geldi Serdar’dan, 12 yıl öncesine ait bir anı vardı bu mektupta. Bir kaza, bir fotoğraf, tanıdık adlar ve en önemlisi Altan vardı. Kardeşime ait, daha önce duymadığım bir olay yazılmıştı:

“(...) İnternetle, blog sayfalarıyla epey bi ilgilendiğim için sizi de uzun zamandır takip etmiş oldum, Kastamonu Postası’ndaki, Milliyet Blog’daki yazılarınızı biliyorum. İnebolu’ya karşı olan sevginizi dile getirmeniz, yazmaya ilgi duymanız ve benim de bu alandaki merakım nedeniyle Facebook’ta hemen eklemek istedim sizi de listeme. Ama hepsinden önemli başka bir olay daha var.Okumuş olduğum bir yazınızda Altan abiden bahsetmiştiniz. Altan abiyi yakından tanırdım, komşuyduk yıllar önce. Ve ben 10 yaşımda iken bir kaza geçirmiştim, aşırı kan kaybetmiştim, belki de yaşamın kıyısındaydım. Altan abi de bana kan verenlerden biriydi. Bizdeki yeri çok ayrıdır, babam ve annem de eğitim camiası içindendi, aynı zamanda komşuyduk dediğim gibi. Nurten abla, Altan abi, hiç unutmadım inanın. O yazınızı da o hüzünle okumuştum, babamın o kötü haberi getirdiği geceki hüznümle. Hele bir de İsmetpaşa İlköğretim Okulunun fotoğrafına sanırım sizin ve Altan Abinin birlikte çekilmiş küçüklük fotoğrafınızı koymuşsunuz. Fotoğraflar, yazılar, anılar bütün duyguları ortaya çıkarıyor esasında. O fotoğrafı görünce içimdekileri paylaşmak istedim. (...)”

Mektuptaki hüzün:

Mektubu okuduktan hemen sonra kızkardeşim Aysel misafirliğe gelince bilgisayarın başına çağırıp mektubu açtım. O da kardeşimizi anlatan okurken hüzünlendi benim gibi.

Mektuptaki adı geçen yazı:

26 Ocak 2006’da yazdığım mektup üzerime hazırlayıp 18 Ekim 2006’da yayımladığım yazı olmalı, mektupta adı geçen.

O fotoğraf:

1999-2000 yıllarında Internet’te yayınladığın Inebolu Fotoğrafları Albümünde yayımlamıştım o fotoğrafı altında bir notla:

“Altan ve ben... Yıl 1969... Altan 6 yaşında ben de 10... Şimdi Altan 37 yaşında ve hep aynı yaşta kalacak. 26 Ocak 2000'de yitirdik karlı bir Ankara akşamında. Kızı Çağla aynı okulda öğrenci...”

Yedi yıl sonra Çağla büyüdü, şimdi lisede öğrenci.

Fotoğrafın çekildiği zamanı anımsıyorum. O zamanlar fotoğraf çekilen anlar çok özel olurdu. 1969 yılının yaz aylarından biriydi. Babam ve annem Almanya’dan izne geldikleri günlerde çekilen bir fotoğraf, Temmuz ayında olmalı.

Fotoğraftaki okul:

O zaman adı Yeniyol İlkokulu idi. İsmet İnönü’nün ölümünden sonraki yıllarda İsmetpaşa İlkokulu olarak değiştirildi. Daha sonra ilköğretim 8 yıl olunca adı İsmetpaşa İlköğretim Okulu oldu. Benim için hala Yeniyol İlkokulu’dur, 41 yıl önce bugünlerde kapısından girdiğim okulun adı.

Bu yazının anılarının ana mekanıdır bu okul, Benim, Altan’ın, Aysel’in Çağla’nın, mektubu yazan Serdar’ın okulu...

Facebook’ta ilkokulum için bir grup kurduğumda okulun önünde 40 yıl önce çekilen o ölümsüz fotoğrafı seçmiştim.

Mektuptaki duygu:

Serdar mektubunda ne güzel söylemiş: “Fotoğraflar, yazılar, anılar bütün duyguları ortaya çıkarıyor esasında.”

(Fotoğrafı 1969 yılında babam Sacit Tiryaki çekmişti)

(1) Karlı bir günde doğduğum köye gittim: http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=10466