Inkar ettigim kadin yuregimden

Bazen cok sacma sekilde kiskanirsiniz en sevdiginizi, hem de hayatin ta kendisinden. Oyle ya, hayat yuzunden en sevdiginiz seyi ya siz baskasiyla yaparsiniz ya da o baskasiyla yapar. Ne farkeder ki, onemli olan o sevilen seyin onsuz yapilmasidir iste. Bazen bu baskalariyla yapilma isi cok urkutur sizi.

Alismaktan korkarsiniz; cunku bilirsiniz ki birisizlige alismak tehlikelidir. Gururu bir kenara birakirsak birinin sizsizlige alismasindandir esas korku. Insan bicaredir boyle zamanlarda ve kabullenistedir, hic ama hic sevmese de bunu. Insan boyle zamanlarda en iyi anlar, aslinda Tanri’dan baska herseyin insani terkedebilecegini. Pek cok insanin aksine, en cok boyle zamanlarda hissediyorum bir Tanri’nin oldugunu. Benim tum gecmisimi, simdimi bilen, her anima, varligima sahit ve benim vazgecemeyecegim ve benden vazgecmeyecek olanin tek Tanri olduguna, en cok boyle zamanlarda inaniyorum. Aslinda yazmayi ve kitaplari da bu nedenle seviyorum. Hep orada olduklari icin, hep kaldigim yerden sanki hic ara vermemisim gibi devam edebildigim icin.

Bir oyku ya da bir roman okurken mesela, o beni ayni kabullenisle karsiliyor, ayni coskuyla kendine katiyor ve ayni hosgoruyle konusuyor benimle. Yazmak da oyle; yani yazdiklarim da hep sadik bana. Tanri kadar guvenilir yani. Ben onlari terketsem bile onlar hep orada ve bunu bildigim icin de rahatlikla terkedebiliyorum zaten. Huzurluyum. Kimbilir belki de budur icimdeki bencilligin musebbibi ya da cocukca hircinligin. Tavsan daga kusmus, dagin haberi olmamis misali serzenislerin. Kimbilir belki de huzur batiyor yillarca dengesizlige alismis mekanizmama. Ya da o cok inkar ettigim kadin yuregim, bir yerlerde bir terslik hissediyor. Yazabilmek en cok boyle zamanlarda guzel, yoksa simdi kim bu kadar derinden sokerdi icimdekileri. Gece vakti, once biraz dua sonra da bir kac sayfa okuma zamani ve en sonunda da en zevklisi (uyku)…