İnsaf istiyoruz! Adalet değil!

Kimi zaman yaşamlarımızda, hiçbir mantıklı açıklaması olmayan, dikkate değer tesadüflerle karşılaşırız. Bu olayları açıklamamız veya analiz etmemiz gerekmez. Basitçe meydana geldiklerini kabul edebilir ve onlar için minnet duyabiliriz.

Böyle güzel tesadüflerden biriyle 5 Ekim tarihinde karşılaştım. Bir yıldır “ insaf istiyoruz, adalet değil! “ cümlesi dilimde pelesenk olmuştu. Ruhsal öğretilerde bu öz genelde karşıma çıkar. Fakat ben bir metinde okuduğum şekline ulaşmaya çalışıyordum. O gün, o alanla ilgili bir ayak işi yapıp hizmet aldım ve karşıma aradığım metin çıkıverdi. İşte, tamam dedim kendi kendime; tez bir kez daha doğrulandı. Yeter ki, iste ve sana düşen ayak işini yap; er ya da geç yanıt geliyor.

Bu metinde, çok kısa bir şekilde belirtmem gerekirse; olaylar istediğimiz gibi geliştiğinde çok minnet dolu olan bizlerin, bir şeyler ters gittiğinde “Adalet bunun neresinde? “ diye feryat figan işi nasıl isyana vardırdığımızın altı çiziliyor.

Devamında ise aynen şu belirtiliyor; “ Ama şayet geri dönüp kendi davranışlarımıza bakarsak, kendimizi bize yapılanın tıpkısını yapmış olmaktan suçlu bulabiliriz. Gerçekten adalet isteyemeyeceğimizi fark ederiz, ne kendimiz ne de başkaları için. İstediğimiz insaftır.”

Ben de son üç kurban bayramında resmen acı çekiyorum. Zaten etle arası iyi olan biri değildim. Buna bir de farkındalık eklenince karar verdim vejetaryen beslenmeye. Bugün bir ilki gerçekleştirdim; “ kırılabileceğini “ düşünsem de komşumun gönderdiği eti, kibar bir şekilde geri çevirdim. Benim için birilerine “ hayır “ demek çok zor. Hele bu “dışlanacağım ya da yargılanacağım “ korkusuna eşlik ediyorsa, daha da bir zorlaşıyor. Şükürler olsun, yalnızca bugün için yapabildim. Devamını da istiyorum.

Bir isteğim daha var; bu seçimi yapsam da diğer farklı davrananlara karşı yargılayıcı olmadan, kendi kararımın arkasında durabilmek. Çünkü zamanında bugün karşısında olduğum çoğu şeyi ben de yaptım. Onun için; tüm varoluş için insaf istiyorum, adalet değil!