İnsan asıl, ümidini kaybedince ölür...

Yaşamın en büyük gerçeği nedir sizce? Siz söylemediğiniz sürece, size göre yaşamın en büyük gerçeği nedir, bilemem ama... Yaşamın en büyük gerçeği, ölümdür bence.

Ölümün de, türlü türlüsü vardır elbette... Ancak ben, en çok da yaşarken ölenlere üzülürüm aslında...

Kimisi, iflas ettiğinde öldüğünü sanır; kimisi, sevgilisi terkettiğinde onu...

Kimisi, başarısız olunca, kendine ölümlerden ölüm beğenir; kimisi, küçümsenmeye, hor görülmeye hiç katlanamaz..

Kimisi, ümidini, son nefesine kadar yanında taşır. Kimisi, yaşamındaki her sorunu, ölüm - kalım meselesi haline getirir.

Kimi, gitmekten korkar; kimi, gelmekten... Kimi ümit bağlamaktan kaçar; kimi bağlanmaktan...

Oysa insanı var eden, ümididir her dem... Her şeyini kaybeden insanın, ümidi de terketmediyse onu, insanın öylesine, kaza ne gam; bela ne keder arkadaş!... Çünkü insan, umudu kadar yaşar kardeş!...

İnsan için, iki türlü ölüm vardır bence. Birincisi, vakti, saati, eceli geldiğinde ölmesidir insanın... Ona benim aklım da gücüm de yetmez arkadaşım... Ölümün öylesine, hekimler bulabilir çare... İkincisiyse, eceliyle ölmekten çok daha ağırdır insan nefsine... Yaşarken ölmektir söylediğim... İnsan asıl ümidini kaybederse, kendisini öldürür gülüm...

Ecele, kadere benim de gücüm yetmez; söyleyecek sözüm yok da... Yaşarken ölenlere, bir faydam dokunur belki de...

İnsan, yaşadığı sürece, şansı da peşinden gelir. Yaşadığı dert, başına gelen kötülük, insan ancak ümidini kaybederse, onu öldürür.

Yaşamın mucizeleri saymakla bitmez. Ancak, bir mucizenin gelip seni bulması da, ancak sen ona izin verirsen mümkün olur.

En büyük mucize, yaşamak değil mi? Yaşa, yaşayabildiğin kadar öyleyse... Ve koru ümidini; hem de sonuna hatta son nefesine kadar.

İnanırsan, alt edemeyeceğin dert, tasa, gam, keder yoktur. İnsan, asıl ümidini kaybedince ölür.

Marifet ölmekte değil, yaşamakta... Yaşamaksa, ümidin kadar sana yol vermekte...

Ümit et ki, yaşam nimetlerini emrine versin. Ümit et ki, ölüm senden uzak; yaşamaksa, sana senden yakın olsun.

Ümit et; benim güzel dostum, ümit et; yaşamak istiyorsan eğer... Çünkü insan, asıl ümidini kaybettiğinde ölür; kalbi durduğunda değil elbet...

Not: Yazıda kullanılan görsel internetten alınmıştır.