İnsan bedeni doğal olarak yaşlanır ama asıl biz davranışlarımızla ihtiyar oluruz

“Ayakta ölmek” diye bir tabir vardır ve insan mümkünse ayakta ölmelidir; dağ başlarında gök çınarları ömrü dolduğunda ölsün diye yatağa mı yatırıyorlar?

Yaşlanmak başka, yaşlı gibi davranmak başka; çoğumuz saçımız başımız kırlaşsa artık yolun sonuna geldik diye imamı çağırıyoruz. Evet, gerçekten, insanın dışı ezilir çizilir ama bir de özü vardır ve hayatı sona erdirmek için özün de bitmesi beklenmelidir.

İhtiyarlık aslında yaşama direnmenin, hayat rüzgârlarına karşı koymanın onurunu da taşır. Filmatik de olsa içimizde koca çınarlar da vardır ama nedense bizler bu güzelliği yaşamaya uğraşmayıp çok matah bir şeymiş gibi “ah belim “şarkıları söylüyoruz.

Koca bir ömür yaşadın. Yıllar sana diz çöktüremedi. İçinde birikim yüreğinde gurur var; savaş kazanmış gazi heykeli gibisin. Şimdi bunun üzerine başım ağrıyor dişim ağrıyor diye sızlanmak, ihtiyarlık sanki sürünmekmiş gibi kendini bırakmak yakışıyor mu?

Ben ihtiyarlık çağlarımda Cüneyt Arkın’ın Yaralı Kurt yürüyüşünü kendime seçtim; mezara böyle gideceğim. Elbette rahatsızlığı olanlara bir şey denemez ama yalandan ihtiyar numaraları da hoş değil. Valla bazen bazılarının bastonuna çelme atmak geliyor içimden!

Kendine bakıtmak da neymiş, yaklaşmasın yanıma yöreme kız kızan, ben kabrimin topraklarını bile kendim ayıklarım! İhtiyarların üçkâğıtçılığı sinir ediyor beni ya; bakıcı tutan adamı döverim!

Doksan yıllık adamın konuşması değişiyor; eskiden gürlüyordu, şimdi yalvarıyor. Yine gürle, çıktığı kadar çıksın sesin; biz anlarız hala aslan olduğunu.

Ya deli derenin teyzelerine ne dersin! Yav bunlar saçlarını kendi elleriyle yolmuşlar sanki! Nerede ablam sizin hayata tablo olmuş güzellikleriniz. Nolmuş saçlarınıza ak düştüyse, illa da bir yana mı gitmeli bukleler, bırakın taralı kalsın. Azrail’in karşısına diz çökmüş olarak çıkmanız gerekmiyor; sizi böyle göreceğime Allah canımı alsın!