İnsan biriktirmek

İnsan,
Sevgi ile yaratılan, ruhunda pek çok duygu barındıran, aklı ile gelişen, iradesi ile kendini ve ilişkilerini yöneten varlık,  

Hepimiz sevgi isteriz, mutlu olmak, dostluklar kurmak, sevilmek, aranan kişi olmak isteriz. Bütün bunlar bizim temel ihtiyacımız. Bilinmek, anlaşılmak isteriz aynı zamanda, başarılı olmak isteriz. Tek derdimiz onaylanmaktır aslında. 

Yaşam içindeki duruşumuzla, kazandıklarımızla güçlü olmak isteriz, ve yine onaylanmaktır asıl ihtiyacımız. 

Yeni doğan bebeğe bakın: İlgi ister, ağlayarak dikkat çeker, biraz büyür ağlamanın yerini çığlıklar, el çırpmalar, ardından sözler alır. 

Biraz daha geçer zaman, büyür, olgunlaşır . Ve ben der, yine ben ve ben... 

Ben kendini keşfetmesidir, duyguları taşar damarlarından hani, delikanlıdır. İradesi geriden bakar o yıllarda. Eğitimi, istekleri ve içinden taşanlar karışır birbirine, nedir? no'luyor, nasıl, neden, niçin derken akar zaman. Yaş yirmileri aşar ve istekler farklanır. 

Güçlü olmak gereklidir artık ve insan gözünü güç olarak gördüğüne diker; Kariyer, para, yetki, hüküm.. Hızlı olmalıdır, herkesten önde koşmalıdır, düşmeden yol alması için düşenlere bakmadan koşar, koşar, o kaşarken yine akar zaman, akar, akar. 

Bir hedef, bir nefes, bir durak, bir duruş derken yaş kırları aşıverir anlamadan, evlenir belki bu arada aile kurar ve hatta çocuk sahibi olur iki arada bir derede, anlamadan. Şimdi daha güçlü olmalıdır, daha etkili, daha yetkili, gözünü maddelerden alamaz, kendi vardır, varlıkda gereklidir ve borsasında dolaşır maddenin, gücü yol gösterir, parasıyla paralanarak yuvarlanır zamanın içinde kendi hikayesiyle. 

Ve yine akar, akar zaman hiç farkına varmadan. 

Yaş gelir ellilere, koşup aşıverir bir solukta atmışlara dayanır. İçinde bir kurt baş kaldırır '' Nası geçti?'' ''Ne zaman geçti?'' diye sorarak. soluğu yavaşlar bir an oturur, kendisini anlatmak ister, eli uzanır, bir el arar, gözleride bir çift göz.. Nerede? Yok mu? İnsandır insana destek ve insandır insana kuvvet. Yok mu? nerede? Nerelerde? Ancak bir dost pırıl pırıl bakabilir insana sevgiyle ve yine bir dost dinler insanı yürekten hissederek ve anlayarak. 

Bu ihtiyaçtır hepimiz için, gönülde olmak, dostluklara kucak açmak ve parçamıza kavuşmak isteriz her birimiz. İşte tam bu noktada bir başka düşünce baş kaldırır, içinde keşkeleri olan. Keşke, keşke insan biriktirseydim. Sevgi özümden akarken doldursaydım testileri, gönüller coşsaydı gönlümle iç içe, gelenler girseydi bir kapıdan ve gidenler selamlayarak çıksaydı diğer kapıdan. Bir gönüle kavuşurken bir diğeri sarılıp koşulsuz sevgi ile, kopsaydı bir başka gönüle koşarak. 

Ve insan olabilseydik hepimiz gerçek insan... Aslında hiç zor değil insan olmak, olmayacağız ki sadece olduğumuzu unutmayacağız.