İnsan Değişmeye Alışıyor

Eskiden kimse beni anlamıyor diye düşünürdüm, yaş ilerledikçe kendimi anlamam yeterli diye düşünmeye başladım ve benim için devrim o anda başladı. Gerçekten hayat anladığın yerden sormuyormuş, bildiği yerden ilerliyormuş, yaş değilmiş insanı insan yapan ancak yaşadıklarının payıymış.

İnsanoğlu bazı şeylere alışırken, bazı durumlar karşısında da değişebilir. Yaşadığı hayat gereği alışmak zorundadır zorda olsa bunu bir şekilde yapabilir. Alışır ama unutur mu derseniz orası kişiden kişiye değişir. Belki eskisi kadar canı yanmaz, üzülmez ama ona yapılanı da unutmaz. Alışır gibi yapar ve oynar, iyiyi, güzeli, mutluyu oynar.

İnsan yaşadığı sorunları çözmeyip aynı kısır döngüde inatla devam ediyorsa kendini tüketip, ruhsal sağlığını bozar. Bu da bir değişimdir ama olumsuz yönde. Sorumluluk alıp sorunları çözerek, ders çıkartıp bir şeyler öğrenerek yoluna devam ediyorsa bu da olumlu yönde bir değişimdir.

Dönüşüm sağlıklı olunca özümüzle bağımız devam ediyor, değilse kendimizden uzaklaşıyoruz. Ağaç değiliz aynı yerde durmanın anlamı yok, elinde sihirli değneği ile kimse sorunlarımızı çözmeye gelmeyecek. Birey olmayı, sorumluluk almayı, büyümeyi öğrenmezsek geriye kalan kişi biz olmayız.

Toplumun çoğu sorunlarına sarılıp değişmeyi reddediyor. Atıl olan, bize bir şey katmayan şeyleri kenara bırakıp devam etmezsek zaman çok daha acı bir şekilde bizi değişime sürükleyecektir. Hep aynı kalmak için direnmek öğrenmeyi yaşamdan çıkartmak demektir. Taş bile iklimden değişiyorsa inatla yapışıp kalmayalım hiçbir şeye.

HÜLYA ÇAKICI