İnsan her anında hatırlar mı aynı gözleri...

İnsan her anında hatırlar mı aynı gözleri...

Bakar mı özler mi hiç bu kadar? Hayatın en gerçek anlamı sevgi sanırım.

Eğer bunu taşıyan bir yürek varsa; sakladım işte bende o yüreğe düşlerimi... Sevgiydi bu düş, saygıydı, sakinlik, huzurdu, hüzünlü gözlerindeki düşüm... Bu sabah sana uyanmak vardı, sıfırdı artık herşey ve silbaştan yaşanmalıydı, yaşanmayan hep ertelenen takvim sayfaları... Yüzü olmayan bir düştü anımsamaya çalıştığım ve hiç silmek istemediğim... İnsan her anında hatırlar mı aynı gözleri...

Bakar mı özler mi hiç bukadar? Yüzü olmayan bir yüreğe aşık olmak değil bu, sevmek... Aşk geçici çünkü, rüzgar gibi... Bilemiyorum benimkisi sanki özlemek, yıllardır vardı da özlenmişti sanki... Özlemek sevmenin yarısıdır ve bir yüreği anlamlandırabilecek, bir ömrü uzatabilecek sevgiye hasretle sevebilmektir sevmek...