İnsan kaybettikçe büyür...

Neler kaybetmedik ki.. Çok şey yitirdik.. Bazen kendimizden bazense çevremizden.. Kendimizden yitirdiğimiz çoğu şey can damarımızdı adeta.. Pek kaçımız geri getirebildik yitirdiklerimizi.. Kaçımız yitirdiklerimizin peşinden koşup geri getirdik.. Madden giden geri gelir çabucak.. Peki ya manen gidenler ? Onlarda gelir mi acaba o kadar kısa zamanda? Çok zor.. İnsan kaybedince anlar bazı şeylerin değerini.. Biz kaybettiğimizde akıllanıyoruz. Ama nafile iş işten geçiyor be.

 

Bugüne kadar çok şey kaybettim. O kaybettiklerimi belki geri getiremedim ama çok şeyde kazandım… En önemlisi tecrübe kazandım.. Hatalarımı öğrendim. Ya da fazla yüz göz olmamak gerektiğini anladım. Bazen ne yaparsan yap gitmek istiyorsa gider. Sen istediğin kadar engel olmak iste. Kadir kıymet bilmez. Sen ağzınla kuş tutsan da.Şairin dediği gibi ” Olmuyorsa zorlamayacaksın” çok doğru değil mi ? Boş ver olmuyorsa hiç zorlama.. Giden geri döner eğer seninse… Senin değilse hiç ağlama sızlanma..

 

Giden zamana ağla.. Çünkü o anlar bir daha asla gelmeyecek.. Asla o anları tekrardan yaşayamayacaksın.. İşte o anlara ağla.. Birçok şeyden fedakarlık ettiğin ve onlara ayırdığın geri gelmeyecek anlara ağla.. Sızlan. Ama dik dur. Dik dur ki bir daha aynı hataya düşme.

 

Nerede bizim kurallarımız ? Nerede bizim prensiplerimiz? Ki kaçımızın prensibi var onu da merak ediyorum.. Prensip demek Allah ne verdiyse yaşamak değildir. İnsanın belli kuralları olması lazım.Neyse bu başka bir konu.. İnsan kayıplarıyla büyür.. Kaybettikçe kaybetmenin acısını bilir ve kaybetmekten vazgeçer.. Öğrenir tecrübe eder. O anlar akla geldikçe temkinle adım atar… Tekrar söylüyorum ” İnsan kaybettikçe büyür! ” unutmayın..

 

Kaybetmekten korkmayın ama kaybetmeyi de alışkanlık haline getirmeyin.. Unutmayın ki ” Bir kaza , iki tesadüf üç ise istikrardır” ….