İnsan ne zaman affetmeyi öğrenir?

“Dur bir soluklan” diyor bazen eşim. Öyle hızlı bir tempo yaratıyorum ki kendime, ben bile şaşırıyorum bazen. Neden? Yetişmek için! Neye? Bir şeylere! Ne olduğu önemli değil.

Hayat mutlaka yetiştirmen gereken bir şey koyuveriyor önüne. Bu bitsin ondan sonra….. diyosun ama boşluklar boş kalıyor çünkü bir başka şey çıkıveriyor.

İnsanın yapacak işlerinin olması güzel aslında. Bu bir yaşam belirtisi!

Ancak yine de bir sessizlik anı yaratmalı gün arasında. Eskiden sıkça muhakeme yapardım. Nerdeyim? Ne yaptım? Ne bekliyorum? İyi miyim gerçekten? Nerede olmalıyım? Ya on sene sonrası? Derken kendimi fazlasıyla meşgul ederdim.

İnsan yaş aldıkça sorgulayacak vakti de kalmıyormuş meğer.

Şimdi sadece sorumlulukları yerine getirme, özel gün ve kutlamaları atlamama, hasta olanı ziyaret etme, sosyal sorumluluk projelerini takip etme gibi işleri sorguluyorum. Sürekli kendinle ilgilenmekten vazgeçiyorsun demek.

Tekilden çoğula geçiş böyle bir şeymiş.

Haftalık planlıyorsun hayatı. Daha ilerisi için o zaman diliminin yaklaşmasını bekliyorsun. Sevdim aslında yoğunluklarımı da, sorumluluklarımı da. Fırsatım kalmıyor gelecekle fazla meşgul olmaya.

Daha çok an da kalıyorum. Kitap okuyacak vakti zor yaratıyorum ama yine de çok şikayetim yok. Sadece biraz daha sakin olabilmeyi istiyorum.

Fevriliklerimi hala törpüleyebildiğimi düşünmüyorum. Ani patlamalarım hep meşhurdur. Hala daha aynı işte. Olaylar karşısında verdiğim ilk tepki hep uç noktalarda oluyor. Karar vermeden sakinlemem gerekiyor. Aile yaşantım içinde olmasa da dışarıdaki insanlara daha temkinliyim. Affedici tarafım çok fazla gelişmedi.

Evet affediyorum! “Amaaan” deyip geçebiliyorum. Ancak öfkelendiğim insanları görmeye yine de tahammül edemiyorum.

Ne zaman bu olgunluğa erişilir?

İnsan ne zaman sakinliğini korumayı tam anlamıyla öğrenir? Yüreğiyle bakmayı öğrendiği zaman mı?