İnsan olmak ya da Ermeni olmak

Tam bir sene geçti.

Hrant Dink'in öldürülmesinin ardından bir sene geçti.

Bir sene önce Türkiye düşünce ve siyaset dünyası ağır bir yara aldı.

''Öteki''ni düşman gören, farklılığı hazmedemeyen zihniyetin son örneklerinden birisiydi bu.

Bir sene geçti.

Ne somut bir adım atıldı ne de esaslı bir çözüm sunuldu.

Hrant Dink hala ayakkabısı delik bir halde ulu orta yatıyor orada.

Tüm mesuliyet daha 17-18 yaşlarında gencecik bir çocuğa yüklendi.

Kim inanır?

Kim inanır bu cinayetin bir çocuğun bir anlık heyecanının eseri olduğuna.

Karanlık güçler bir kez daha ortaya çıktı geçen sene.

Öldürülen diğer gazeteciler, aydınlar gibi o da meçhule gidecekti.

Dün ona izin vermek istemeyenler, öldürüldüğü yerde toplandılar.

Agos gazetesinin önünde.

Ellerinde pankartlar, yüreklerinde hukuk ve demokrasi ateşiyle.

İsmi farketmiyor.

Sadece şu önemliydi;

Türk bayrağı önünde resim çektirilen çocuk bir piyondu.

İş bitti ve o şimdi yalnız.

Gerçek sorumlularsa bir yerlerde yeni planlar, yeni kurbanlar peşinde.

Ve 301...

Sürekli tartışılan şu meşhur madde.

Türklüğü aşağılamak olarak algılanan o madde.

Eleştirilere de set çekiliyor.

Bu kadar tartışmalı bir maddenin olması ülkeye zarardır.

Büyük zarardır.

Tamamen kaldırılmasa bile mutlaka bir çeşit değişikliklere gidilmesi gerekir.

*

Dink'in ölümünden sonra atılan ''Hepimiz Ermeniyiz'' sloganları çok tartışılmıştı.

Dün yine aynı sloganlar atıldı.

Herkes Hrant oldu, Ermeni oldu.

Yine sorun oldu bu.

İçindeki temel anlam anlaşılmadı.

Kimse milliyetinden vazgeçmiyordu.

Sadece bir tepkiydi bu.

Yeni Hrant'ların, yeni Mumcu'ların, yeni Kışlalı'ların çıkmaması için ufak bir tepkiydi.

Dün, binlerce kişi adalet istedi.

Hukuk istedi.

Özgürlük istedi.

Sonra dağıldılar.

Bilinmeyen umutlara ve yaşamlara doğru..

Özgün Kaplama