İnsan olmaktan utanmak..!

"Belli ki ileride bir yol çalışması var, ilerleyemiyoruz. Hay aksi, yetişmem gereken bir randevu var, ancak artık hayal. Neyse can sağolsun, arar haftasonuna ertelerim. Bari eşimi çalıştığı yerden alıp eve gideyim. ..."

Bu düşünceler iki gün evvel trafikte kaldığım zaman aklımdan geçenlerdi. Derken zorlukla eşimin işyerine yakın kavşak noktasına gelebildik. Ortada tam bir karmaşa vardı, herkes bir an önce gitmek derdindeydi. Hemen ileride kendi istikametlerinde cm ilerleme olmadığı halde insanlar hiç umursamadan ilerleme şansı olan insanların da yolunu kesiyor, hiç aldırmadan onları da bekletiyorlardı. Bekleyen insanlar gitgide kızmaya başlıyor, camlardan çıkan kafalar önce homurdanmaya, ardından bağırmaya ve de üzgünüm takiben küfretmeye başlıyorlardı.

Bir an gözümün önüne belgesellerden hep gördüğüm bir hayvan leşinin etrafına toplanmış sırtlanlar geldi. Tek derdi ondan bir parça koparmak olan, bu kadar basit yaşayan, bu kadar basit düşünen BASİT hayvanlar. Peki şu an burada bizim yaptığımızın onlardan farkı neydi? Orada da saygı yoktu, burada da yok. Orada da bencillik vardı, burada da var.

"Onlar hayvan."

deyip bunu izah edebiliriz , ancak bizim yaptığımızı nasıl ifade edeceğiz. İşin daha acı tarafı bu kişilerin pek çoğu da oruçluydu belki. Bu ibadetin temel felsefesi saygı, sevgi ve hoşgörü iken bunun açıklaması nedir o zaman?

Zar zor kurtuldum oradan, merak eden varsa söyleyeyim, kimseye bağırmadım. Akşama kadar boşu boşuna aç kalmaya niyetim yok.:) İşyeri çıkışında eşimi beklerken sevimli bir köpek yanıma geldi. Camı açıp tatlı bir ses tonuyla:

-Senin adın ne bakayım?

Tesadüfen bu sahneyi gören eşim şakayla bana takıldı:

*Ne o köpekle mi konuşuyorsun?

-Evet, neden olmasın. Az önce insanlarda(?) bulamadığım saygı, sevgi ve muhabbeti onda arıyorum. Kimbilir?

Kulaklarıma çalınmış bir söz vardır, biz insanların üsütünde çok düşünmesi gereken:

-İNSANLARI TANIDIKTAN SONRA HAYVANLARI DAHA ÇOK SEVİYORUM..!

Hoşcakalın...