İnsan olmayı öğrenmeliyim belki de...

Şehirde yağmur...

İnsanlar yine ıslak ve hiç olmadıkları kadar korkak. Kaldırım üstü, sokak arası sevdaların, sahipsiz yeminlerini süpüren yağmur, terkedilmiş bir bahçeden kokusunu nufus ettiğim ihlamur... İnsanlar yine yorgun ve yüzleri susuz güller kadar solgun. Herkezin gözlerinde cehennem ve herkezin kipriklerinde saklı nem. Her bakış biraz ıslak yani, kimliklerinde adrese sahip olmayan isimleri...

Şehirde yağmur...

Bir sokak kadınının şemsiyesi altına sığınmış, hayat kokan nefesini soluyorum. Yağmurdan kaçan insanlar aslında koştuklarında daha çok ıslandıklarını ne zaman anlayacaklar. Haklısın, bana ne... Haklısın, ıslanırken şehir, şemsiyenin altında sevişmeliyim seninle...

Şehirde gece...

Gün doğmadan gitmelisin ve giderken öyle hassas incit ki canımı, özleyeyim seni. Parmak izi bırakmadan kazı tenime ismini. Sonrasında kime baksam sen, bana bakanların gözlerinde ki ben, herkezin intahar mektubu yazması var işte bir neden... Hadi p..ç etme geceyi, hadi giderken yarala incit beni, hadi yağmur başlamadan git şimdi...

Şehirde yağmur ve insanlar ıslak. Hiç olmadığım kadar korkuyorum, kaldırım üstü sokak arası yeminler savuruyorum, yüzüm solgun ve yüzümde ölüm, gözlerimde cehennem gözlerimde nem; adressiz, isimsiz, yağmur altında koşuyorum...

Haklısın sana ne... Haklısın insan olmayı öğrenmeliyim belki de...