İnsan sandım...

                                                                                     İnsan sandım...

Elleri sanki buz kesmişti. Vücudu da benzer biçimde taş kesmiş gibiydi. Çok belliydi evet! nedenini gerçekten bilmediğim şu an bile bilemediğim devamlı bir hareket kısıtı vardı. Devamlı kambur duruyordu ve yürürken vücudu hiç sarsılmıyordu. Oturduğunda ve konuştuğunda da aynı görüntüyü veriyordu. 

 

Öğrendim ki, hiç hesap kitap yapmadan dağlardan büyük belaların içine salmış kendini isteyerek. Aman Tanrım! Bende onu insan kabul ediyor, insanca karşılıyor ve her geçen bir gün sıkıntıdan boğuluyor, dertten ölüyor sanıyordum. 

 

Günler geçiyordu, sakindim yine de. İnsan gibi yaşar diyerek, umut ettim. O yaşıyordu, hala yaşıyor. Ama içimde yaşamıyor artık. Çünkü adeta sarsılarak, kendimi buldum ve çok anladım ki, onun iyi ve mutlu olması için sarfettiğim insanca gayret, onca çaba bir işe yaramamış, boşa gitmişti. 

 

O zamana kadar farkına varamamıştım ancak şimdi çok iyi biliyorum, eminim: Ben bir canavarı yaşatmıştım içimde ve sonrada öldürmüştüm vicdanımda.

 

Sonuç olarak, o insan görünümlü canavar hayatta hâlâ ve insan içinde insandan ayrı yaşıyor. Bense, sadece insan olmak ve insanca yaşamak için elimden geleni yapmaya ve çalışmaya devam ediyorum.

 

Başucu Yazıları Yöneticilerine, Yazımı ve konu fotoğrafını yayımladığı için, sonsuz teşekkürler ediyorum.