İnsana dair

Yazmayı özlemişiz vesselam. Aradan geçen 2 ay boyunca her an yenisini deneme ümidiyle yola koyulsak da belli ki kalem bizi özlememiş. Dargın mıyım? Hayır. Vuslatın bugüneymiş kısmeti. Bizim ki sadece bir hoş âşık nazı…

İstememek, korkmak ve/veya korktuğu için istememek. Çoğu olaya, duruma, nesneye yaklaşma biçimimiz. Ve bunun karşısında dayanması güç bir özgürlük filizi. Nezaketi unutan insan(!) grubu ve karşısında hayata tutunmaya çabalayan naif yürekliler. Konuşma adabı, konuşmayı bilmek, düşünerek konuşmak, saygı, adillik ve eşitlik ayrımı, koşulsuz sevmek, kibirli olmamak… Nereye gidiyor bu mahlûkların eşrefi? Konuşmanın bir adabı yok muydu? Küçük küçüklüğünü, âlim âlimliğini bilmemeli mi? Makamı arttıkça cebi dolanların içi boşalır oldu.  

Başlangıcım beni de ziyadesiyle korkuttu. Evet karamsarım bugünlerde çünkü yorgunum. Çünkü yaratılış sebebi sevgi olan varlığın, samimiyetsizliğine, yapmacık gülüşlerine, gerçekten anlam veremiyorum. Yerde gördüğü ekmeği öpüp baş tacı yapan insanın, insana karşı bu denli nezaketsizliğine anlam veremiyorum. Müslümanın değerli nimetlerinden biri vakitken, birilerini oyalaması, kandırması, yanlış yönlendirmesi, boş lakırdılara davet etmesi tahammül edilir cinsten değil. Bizler sadece faydasız işlerden ve boş sözlerden yüzümüzü çevirecektik; hatalardan, haksızlıklardan, merhametten, paylaşmaktan ve uzlaşmaktan değil! Her şeyde özgürlük beklerken ne istediğini bilmeyenler... Dünyayı değiştirme yoluna girip kendini değiştirmeyenler. Evet şu an için karamsarım ama asla kötümser değilim.

Selamı yanlış yerlere vermeyelim dostlar, yanlış yerlerde susmayalım... Dilsiz şeytandan ve ona benzeyenlerden Rabb'ime sığınırım. Yanlış kapılarda boşa beklemeyelim, vakit harcamayalım. Hakikatin ipine sımsıkı sarılalım ve o yolda dosdoğru yürüyelim.

Hakka girmekten, kalp kırmaktan korkanlara selam olsun.....

Tükenmez Kalem