İnsanın "yalın" hallari

Son zamanlarda yalnızlık duygusunun insana yaptıramayacağı hiçbişey olmadığına inanmaya başladım. Öyle bişiyki, insanda bazen şiddetli bi kırma, yıkma isteği uyandırırken bazen de çekilip bi kuytuya, gizlenip sessizliğe, usul usul ağlama nöbetlerine tutturuyor insanı....

Yargılayamıyoruz onu, neden yalnızlık bize bunları hissettirir bilemiyorum. Çözemedim henüz???

Bir terkedilişin ardından gelen yalnızlık vardır.Kanatırcasına acıtır, bağırarak konuşmak alışkanlık olana dek susturur seni. Bir kayıpların ardından yanımızda beliriveren yalnızlık vardır ki, içten içten acıtır, yavaş yavaş hüzünlendirir ve yerini sağlamlaştırana dek kimseleri yaklaştırmaz yanına.
Mecburiyetten de yalnız kalınır mı demeyin hiç?Öylesi de vardır! Düşünün biraz, biçok neden bulacağınızdan eminim...Onları da tanıdım ....

Bazıları öyle yalnızdılar ki sevmek nasıl bişiydi ve kimlere karşı hissedilirdi unutmuşlardı.Belki de hiç yaşamamışlardı. Bencil ve çirkindiler. Düşünceleri onları öyle çirkin yapmıştı ki sonunda yapayalnız kalakalmışlardı.

Yine de çok zordu yaşamak, böyle sapsız üzüm gibi, yere düşmüş gül tohumu gibi.Oysa duyabilecekleri yakın, içten bir ses, bir tebessüm, sıcak bir omuz onlara sonbaharda dökülmüş kuru bir yaprağa düşen yağmur damlası kadar inanılmaz gelecekti. İnanılmaz ve güzel , sevgi dolu , gözyaşı gibi sıcak ve içten...

Hangi ayrılık zamanlı gelir ki, yalın kaldığımız dönemler de bize "iyi" gelsin. Aslında ruhun bedenimize yetişmesi için kendimize bi süre tanımalıyız. Yalnız kalıp beklemeliyiz , kimseler karışmadan , konuşmadan , sessizce. Ölümü bekleyen canlar gibi ruhumuza kavuşup yaşamayı beklemeliyiz biz de.......