İnsanın yolculuğu... İnsan safi emektir

Bir damlacık su idim
babamdan düştüğüm anda
mutluluktum sadece ben
babam yalnızken hamamda

iğne deliğinden geçtim de geldim
ben tuttum karanlık gecelerde
babamın incittiği ellerini anamın
güneşten kopan bir hareydim
kalbim, her atışı dualarla
umuda adanmışken kırdınız
çoğu zaman öfkeli, çoğu zaman hoyrattınız
kırdınız içimde yeşeren çiçeklerimi
beğenmediniz umut bağladığım fikrimi

aşk dediniz di öğrettiniz inandım ve yandım
silemesem de her seferinde üzerini karaladım
yaram kabuk bağladıkça inat ettim kopardım
sevmek dediniz tutundum, kendimi yerde buldum
kimse bana ben kimseye düşman olmadım
yine de türkülerim yük oldu sözde dostluğunuza
yine de dost dedim varıp geldim kapınıza

büyüdüm içimdeki çocuğu dinlemedim büyüdüm
savaştım olmadı da teslim oldum hırslarınıza
hep kendimle konuştum susup dinlemediniz
bastırmak için içimdeki çocuğun ağlamasını
avazım çıktığınca sövdüm kimi geceler sopunuza
bir damlaydım oysa göl oldum, büyüdüm de çocuk oldum
çocukluğumdan yoruldum bir sabah baba oldum

akşam oluyordu ağır ağır içimde ve yorgundum
içimde sürekli düştüğüm kör bir kuyu vardı ki derin
geç oldu vakit gayrı, geri dönmek mümkün değil dedim
gönlünüzde bana da bir yer yatağı serin
derken bir akşam üzeriydi deniz doğdu canım oğlum
babası gibi olmasın şansı hep gülsün istedim
göğsüme yatırdım parmağımı tuttu minnacık eliyle
hayatı tuttu dediler, hayır hayat beni tuttu dedim
tutmasa düşecektim kendi içimdeki kuyuya
baba olmak gerekmiş hayatı anlamak için

henüz tuttuğu herşeyi meme sanıyor, ağzına götürüyor
parmağımı, yastığının ucunu, pikenin kenarını
herşey kendi gibi saf ve doğal, kendine ait ve de tertemiz sanıyor
gece boyunca ağlıyor, anasını emiyor susuyor
sonra yine ağlıyor, gazı var yada doldurmuştur altını
bezi değişince susuyor ya da bana veriyor anası
omzuma başını yaslıyor ve pıt pıtlıyorum sırtını
işte böyle zamanlarda tam da bunu yaparken ben
düşünüyorum bir yandan sabahın bir yarısı
vaz geçsem dediğim hayatın o kutsal varlığını
ve gözlerime bakıyor bazen uzun uzun
olgun ve yorgun bir insan gibi umutla bakıyor yavrum
sanki böyle özel anlarda Tanrı bana denizin gözleriyle
herşey düzelecek bu kez bana inan diyor.