İnsanlar...

İnsanlar insancıklar, artık insan sıfatını da kullanmak ne kadar doğru olur bilmiyorum. Tanıyamıyorsunuz insanları yolda yürürken, evde otururken, göz gözeyken hep insanlarla birlikteyiz ama tanıdığımızı sansak bile tanımıyoruz insanları tanıyamıyoruz...
Kaça ayrılıyor acaba insanlar? bire, ikiye, üçe, belkide daha fazla daha çok hatta çok çok..
İyisi var kötüsü var, kıskancı var güzel huylusu var, çirkini var güzeli var yani varda var.
Her an onlarla birlikteyiz, evde işte hayatımızın her anında her saniyesinde insanlarla birlikteyiz, peki ama nasıl insanlarla birlikteyiz. Heybemizde yer alan iyilikmi kötülükmü.
Sorgulamakmı lazım insanları! onları bu hale getiren hayat şartlarınımı sorgulamak lazım yoksa?
Neydi insanlarımızı böylesine canavarlaştıran, onların içindeki güzel çiçekleri toplayıp yerlerine dikenleri yerleştiren.
Kendilerimi istedi acaba içlerine benliklerine şeytanın ilkelerini dolduran, onun emiri altında köle gibi çalışmak isteyen.

Peki nasıl kendilerine gelicekler? iki kürek toprağın altına girdikten sonramı, yoksa hayatın tokatını yüzlerine yedikte sonramı?
İnsanları insakcık yapıp, onları insan olmaktan çıkartan şey neydi?... Kim istemişti bunu yada kim istememişti.

İNSANIM...
İNSANSIN...
İNSANLAR...
İNSANLARIMIZ...