İnsanlar çok konuşuyor; insanlar boş konuşuyor...

İnsanlar konuşuyorlar Tanrım; havadan, sudan; dolu, boş; neşeli, hüzünlü… Söylüyorlar, bağırıyorlar, fısıldıyorlar... Kimi bir melek gibi, kimi şeytan… Kimi gitmeyi, kimi özlemeyi, kimi unutmayı, kimi vatanı milleti kurtarmayı anlatıyor... Kimi hayallerini, kimi acılarını, kimi parayı, kimi sevdayı anlatıyor…

İnsanlar konuşuyorlar; hiç susmadan, hiç durmadan, hiç tartmadan… Ama hiç biri bana hitap etmiyor, hiç biri açmıyor beni… Sıkılıyorum, daralıyorum dinlerken onları bazen; tahammül edemiyorum, boğuluyorum Tanrım…

Hikmetinden sual olunmaz ama; neden dil denen bu tehlikeli organı daha kontrollü kullanılabilecek şekilde yaratmadın ki Tanrım? Neden içinde kemik bile olmayan bir et parçası kimi zaman bir çelik bıçak kadar sert yaralayabiliyor ruhlarımızı? Neden bu kadar küçük bir organ, dünyalar kadar sıkıntı verebiliyor bazen bizlere?

İnsanlar konuşuyorlar Tanrım; yalanlarını kutsayarak, kendi yalanlarına en ilk kendileri inanarak… O kadar basit ki çoğu zaman yakındıkları "dertçik"leri; insanlar beni bunaltıyorlar Tanrım, kimi zaman midemi bulandırıyorlar hatta... Artık dinleyecek halim kalmıyor bazen karşımda boş boş konuşanları, saçma sapan şeylerden “hayatının/dünyanın/evrenin/galaksinin en büyük sorunu(!)” diye yakınanları…

Her konuda, her durumda mutlaka söyleyecek bir şeyi var zavallı insanoğlunun. Laf olsun diye; haddini bilmeden, boş boş konuşuyor olur olmaza insanoğlu. Oysa bilmiyor ki çok mal haramsız, çok laf yalansız olmuyor...

Vıdı vıdı, dır dır, fısır fısır… konuşuyorlar Tanrım…

Dedikodu yapıyorlar, abartıyorlar, çarpıtıyorlar, yalan konuşuyorlar, her şeyi kendilerine göre anlatıyorlar; boş boş konuşuyorlar ha konuşuyorlar…

Oysa; biraz sessizlik iyi olurdu be… Bir gün durup bir gün konuşabilecek şekilde yaratsaydın mesela Tanrım dil denen organı; az da olsa kafamızı dinlerdik biz de…

Biraz sessizlik iyi olurdu cidden… Biraz sessizlik… Sessizlik…