İnsanlar hayatın gereğini yaptıkları için sıkılıyorlar

Hayata uygun yaşamayın, mutsuzluğunuzun nedeni bu. Akıllı insanların peşinden hiç gitmedim. Tavsiyelerine uymadım. Hiç de pişman değilim. Çok şey kaybettim; karşılığında kendi özgün hayatımı kazandım. Dışarıdan kazandıklarınız içeriden kaybetmenize neden oluyor. Nietzsche ile terörist arası bir insanım. Hiçbir zaman Mevlana olmadım, Allah göstermesin!

Eksik yaşayın, bazı işleriniz olmasın yarım kalsın; yeniden başlayın… Vücudunuzun gittiği yere kadar gidin, iradenizi zorlamayın… İnsanın kendisine yetecek kadarından fazlasını üretmesi akılsızlıktır. Siz âlemin buğday ambarı mısınız?

Hayatın gereğinin de ne olduğunu bilmiyoruz ama ortada bir prosedür var. Uymasak nolur, ya da işimize gelene uysak; Lut gölüne mi düşeriz? Kemer takmasak. Hızlı gitsek. Vakitsiz ölsek… Hadi bunlar hayati, çiçek toplarken bile dalını kırmadan alalım diye düşünmek de noluyor. İşte bu gereksiz hassasiyet değil mi zevkimizin içine eden!

Doğru kelimesinden olduğu gibi uygun kelimesinden de nefret ediyorum. Kaybımız olmayan konularda şöyle yerine böyle davranabiliriz; en çılgınını seçelim. Kitaplarımızın yüzüne baktınız mı? Yüz değil ki kapak. Sen içinde neyi anlatırsan anlat ben kitabı yüzünden okurum. Evlerimizin kapısı da öyle, hapishane kapısı gibi. Adam hiç eşek resmi yapar.

Dünyayı dolduran gereklilik budalaları hayatı sıkıcı yaptı… Bir şeyin sıkıcı olması kötü olmasından kötüdür.